به گزارش اکوایران، شکاف کابینه اسرائیل بر سر جنگ غزه پس از آن علنی شد که یوآو گالانت، وزیر دفاع علناً از بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل درخواست کرد تا استراتژی روشنی برای جنگ و فردای پس از آن تهیه کند.

به نوشته رویترز، اظهارات گالانت که مخالفت خود با حکومت نظامی اسرائیل در غزه را ابراز داشت، نشان‌دهنده نگرانی فزاینده نهادهای امنیتی از نبود برنامه‌ای از سوی نتانیاهو برای فردای پس از جنگ و اداره غزه است.

این خبر همچنین شکاف عمیق میان بنی گانتز و گادی آیزنکوت، دو ژنرال بازنشسته میانه‌روی کابینه جنگ اسرائیل که هر دو از درخواست گالانت حمایت کرده و احزاب راست افراطی به رهبری بزالل اسموتریچ، وزیر دارایی و ایتامار بن‌گویر، وزیر امنیت داخلی که اظهارات گالانت را محکوم کردند، برجسته ساخت.

روزنامه راست‌گرای «اسرائیل امروز» در تیتر روز پنجشنبه خود بر روی عکسی از نتانیاهو و گالانت که در جهت‌های مختلفی قرار دارند، نوشت: «این راه اداره‌کردن جنگ نیست».

به غیر از تضعیف حماس و آزادی حدود ۱۳۰ اسیر باقی‌مانده اسرائیلی در غزه، نتانیاهو هیچ هدف استراتژیک روشنی برای پایان کارزار نظامی اسرائیل در این منطقه اعلام نکرده است؛ کارزاری که تاکنون جان حدود ۳۵ هزار فلسطینی را گرفته و موجب انزوای روزافزون اسرائیل در عرصه بین‌المللی شده است.

اما او با حمایت بن‌گویر و اسموتریچ که هر دو به جنبش شهرک‌نشینان کرانه باختری نزدیکند، دخالت تشکیلات خودگردان فلسطین در اداره غزه پس از جنگ را رد کرده است. تشکیلات خودگردان فلسطین در چهارچوب توافقنامه‌های موقت اسلو که سه دهه پیش امضا شد، تأسیس گردید و عموماً در عرصه بین‌المللی به عنوان نهاد حاکمیتی مشروع فلسطینیان شناخته می‌شود.

نتانیاهو که در تلاش برای حفظ ائتلاف خود بوده، تاکنون به وعده‌اش مبنی بر پیروزی کامل بر حماس پایبند مانده است. او در مصاحبه‌ای با شبکه سی‌ان‌بی‌سی گفت که پس از جنگ، می‌توان غزه را با یک «دولت غیرنظامی فلسطینی غیر از حماس و با مسئولیت نظامی اسرائیل» اداره کرد.

مقامات اسرائیلی گفته‌اند که رهبران فلسطینی یا دیگر شخصیت‌های جامعه مدنی را می‌توان برای پرکردن خلاء حاکمیتی استخدام کرد؛ اما هیچ مدرکی دال بر شناسایی چنین رهبرانی که قادر یا مایل به جایگزینی حماس باشند، وجود نداشته و هیچ کشور عربی نیز حاضر به پیش‌قدم‌شدن برای کمک نیست.

یوسی مکلبرگ، عضو برنامه خاورمیانه و شمال آفریقا در مؤسسه چتم‌هاوس گفت: «گزینه‌های اسرائیل این است که یا جنگ را پایان داده و عقب‌نشینی کنند یا به محض اینکه حماس را از غزه بیرون راند، یک دولت نظامی در آنجا تشکیل داده و منطقه را تا مدت نامعلومی تحت کنترل خود در بیاورد».

نبرد نامتقارن

مخالفت گالانت با هرگونه حکومت نظامی دائمی در غزه، بازتابی از هزینه‌های مادی و سیاسی عملیاتی است که می‌تواند ارتش و اقتصاد اسرائیل را به طور دردناکی تحت فشار قرار داده و خاطرات اشغال طولانی‌مدت جنوب لبنان توسط اسرائیل پس از جنگ ۱۹۸۲ را زنده کند.

روزنامه یدیعوت آحارونوت، پرفروش‌ترین روزنامه اسرائیل در روز جمعه به نقل از ارزیابی محرمانه وزارت دفاع نوشت که هزینه حکومت نظامی در نوار غزه، علاوه بر هزینه بازسازی منطقه، سالانه حدود ۵.۴۳ میلیارد دلار علاوه بر هزینه بازسازی خواهد بود.

این گزارش حاکیست که تخصیص منابع نظامی به جنوب، نیروها را از مرز شمالی با لبنان و همچنین مرکز سرزمین‌های اشغالی دور خواهد کرد و به معنای افزایش شدید الزامات وظیفه ذخیره خواهد بود. مایکل میلشتاین، افسر سابق اطلاعات اسرائیل گفت که برای تسلط کامل بر غزه، حداقل به چهار لشکر یا حدود ۵۰ هزار نیرو نیاز است.

میلشتاین افزود: «حماس سازمانی بسیار انعطاف‌پذیر بوده و می‌تواند به سرعت خود را وفق دهد. نیروهای حماس از الگوهای جدیدی در جنگ چریکی استفاده کرده‌اند».

دریاسالار دنیل هاگاری، سخنگوی ارتش اسرائیل گفت که وظیفه ارتش این است که «محل‌هایی که نیروهای حماس به آن‌ها بازگشته تا توان خود را بازیابی کنند را از بین ببرد». اما او گفت که هرگونه بحث درباره دولت جایگزین حماس موضوعی است که باید در سطوح سیاسی برای آن تصمیم‌گیری شود.

با وجود اینکه اکثر نظرسنجی‌ها نشان می‌دهند اسرائیلی‌ها همچنان به طور گسترده از جنگ حمایت می‌کنند، اما این حمایت در حال کاهش است و افراد بیشتری بازگشت اسرا بر بیرون‌راندن حماس را اولویت قرار می‌دهند.

چشمه‌ای از شکاف‌های اجتماعی گسترده‌تری که به احتمال زیاد آشکار خواهد شد، در اختلاف طولانی‌مدت بر سر سربازی اجباری دانشجویان یهودی ارتدوکس دیده می‌شود. این اقدام مورد حمایت گانتز و متحدانش و همچنین بسیاری از اسرائیلی‌های سکولار است، اما احزاب مذهبی به شدت با آن مخالفت می‌کنند.

تاکنون نتانیاهو موفق شده از خروج هر یک از طرفین که به طور بالقوه می‌تواند کابینه او را سرنگون سازد، جلوگیری کند. اما گالانت که پیش از این نیز شورش علیه نتانیاهو را از داخل کابینه بر سر طرح اصلاحات قضایی رهبری کرده بود، بارها با اسموتریچ و بن‌گویر درگیر شده و آخرین چالش او با نخست‌وزیر ممکن است آخرین چالش او نباشد.