به گزارش اکوایران، تقاضای جهانی زغالسنگ در سال ۲۰۲۵ به اوج تاریخی خود رسید؛ نقطهای paradoxical برای سوختی که همزمان، آیندهاش رو به افول ترسیم میشود. آژانس بینالمللی انرژی میگوید با گسترش انرژیهای تجدیدپذیر، نیروگاههای هستهای و وفور گاز طبیعی، سلطه زغالسنگ بر تولید برق تا پایان دهه بهتدریج فرسوده خواهد شد.
با اینحال، واقعیتهای اقلیمی هنوز با اهداف اقلیمی همراستا نشدهاند. زغالسنگ همچنان بزرگترین منبع تولید برق در جهان است .بر اساس گزارش «زغالسنگ ۲۰۲۵» آژانس بینالمللی انرژی، تقاضای زغالسنگ در سال ۲۰۲۵ با رشد ۰٫۵ درصدی به رکورد ۸٫۸۵ میلیارد تُن متریک خواهد رسید.
پیام ضمنی گزارش IEA روشن است: جهان هنوز نتوانسته خود را از این سوخت کربنمحور جدا کند، اما شتاب آن رو به کاهش است.
الگوهای مصرف در اقتصادهای بزرگ تصویری ناهمگون ترسیم میکند. در هند، بارانهای موسمی شدید و افزایش تولید برقآبی، مصرف زغالسنگ را—برای تنها سومین بار در نیمقرن اخیر—کاهش داد. در آمریکا اما، افزایش قیمت گاز و مداخلات سیاستی، از جمله فرمان اجرایی دونالد ترامپ برای حفظ نیروگاههای زغالسنگی، مصرف را دوباره بالا کشید.
نقش تعیینکننده اما همچنان به چین تعلق دارد؛ کشوری که بهتنهایی بیش از مجموع سایر جهان زغالسنگ میسوزاند. اگرچه مصرف این کشور در سال جاری تقریباً ثابت مانده و انتظار میرود با گسترش انرژیهای پاک اندکی کاهش یابد، اما هرگونه تأخیر در توسعه تجدیدپذیرها یا جهش تقاضای برق میتواند تمام پیشبینیها را برهم بزند.
به بیان دیگر، زغالسنگ شاید به نقطه اوج خود رسیده باشد، اما خروج آن از صحنه جهانی نه ناگهانی خواهد بود و نه ساده. افول آن آهسته، نامطمئن و عمیقاً وابسته به تصمیمهای سیاسی—بهویژه در پکن—خواهد بود.
