بخش کشاورزی ایران با سابقهای کهن، همچنان یکی از ارکان اصلی اقتصاد ملی است، اما دادههای آماری نشان میدهد این بخش در مسیر کاهش سهم اقتصادی و فشار بر منابع طبیعی قرار دارد.
سهم اشتغال در کشاورزی از ۲۶/۱ درصد در سال ۱۳۸۰ به ۱۶/۳ درصد در سال ۱۴۰۰ کاهش یافته و سهم تولید ناخالص داخلی نیز از ۱۱ درصد به ۷/۷ درصد رسیده است.
کشاورزی بیشترین فشار را بر منابع آب محدود کشور وارد میکند و مصرف آب در این بخش، به ویژه با روشهای سنتی آبیاری، چندین برابر استاندارد جهانی است.
بهرهوری پایین و فناوری محدود، تولید را پرهزینه و غیرپایدار کرده است. با این حال، نقش حیاتی کشاورزی در امنیت غذایی و تابآوری اقتصادی کشور انکارناپذیر است.
اصلاح الگوی کشت، توسعه فناوریهای نوین و افزایش بهرهوری، تنها مسیر تبدیل کشاورزی به بخشی مولد، کارآمد و پایدار است.
