بیست و دو سال قبل، پیش از آنکه بمیها طلوع خورشید پنجمین روز دی را ببینند، قهر طبیعت، آواری سهمگین بر سرشان فرو ریخت و هزاران تن از مردمان کویر را راهی ابدیت کرد.
ساعت هنوز به به 5:30 بامداد نرسیده بود که زلزلهای سهمگین 6.6 ریشتری، 199 ثانیه شهر بم را لرزاند و آن را به تلی از خاک تبدیل کرد.
شدت زلزله و تلفات سنگین جانی و مالی در کنار تصاویر دردناکی که از قاب تلویزیون و لنز دوربین عکاسان مخابره شد، بم را به عنوان داغی بزرگ و فراموش نشدنی در تاریخ کشور و اذهان ایرانیان ثبت کرد.
با وجود گذشت 22 سال از زلزله بم، داغ آن هنوز تازه است و مرور وقایع و تصاویر این فاجعه که طبق آخرین روایتها بیش از 34 هزار جان را گرفت، دل هر ایرانی بلکه هر انسانی را به درد میآورد.
زمزمه زیبای ایرانیها در آن دوران این جمله بود: بم زنده است.
آری بم نمرد، دوباره نفس کشید تا ثابت کند اهالی کویر، جان سختتر و مقاومتر از آنند که قهر طبیعت کمرشان را خم کند.
