حمید مرادی، پژوهشگر ارشد ریسک، در برنامه «ریسکبان» میگوید: «وقتی ما ریسک را به صورت جزیرهای بررسی میکنیم، احتمال دارد تصمیمهای ما در آینده نادرست باشد. اما اگر نگاه سیستمی داشته باشیم، میتوانیم نسبت ریسک به بازده یا همان ریسک به ریوارد را دقیقتر بسنجیم و تصمیمهای منطقیتری بگیریم.»
او تأکید میکند که مدیریت ریسک بهطور اساسی برای پشتیبانی از تصمیمسازی شکل میگیرد و زمانی موفق عمل میکند که همه ریسکها را به صورت همزمان و در تعامل با هم در نظر بگیریم. مرادی با اشاره به استانداردهای جهانی مانند «ایزو 31000» و چارچوب «کوزو» توضیح میدهد: «این رویکردها بر اصالت سیستم تکیه میکنند. بنابراین اگر ما بخواهیم مدیریت ریسک مؤثر داشته باشیم، باید همه ریسکها را در یک چارچوب یکپارچه تلفیق کنیم.»