به گزارش اکوایران، حدود ۱۵۰ هزار نفر در ۱۳ سپتامبر در لندن به دعوت «تامی رابینسون»، فعال راست رادیکال، در یک گردهمایی شرکت کردند. این تجمع اگرچه بهوضوح رنگ و بوی راست رادیکال داشت و برخی افراد در جمعیت با شعارهایی مانند «از رودخانه تا دریا، انگلستان را از عبدالها (مسلمانان) پاک کنیم» میخندیدند، اما راهپیمایی «اتحاد پادشاهی» مجموعهای گسترده از نارضایتیها را بازتاب میداد: از آنچه سرکوب آزادی بیان توسط دولت تلقی میشد، تا مهاجرت و سیاست کربن صفر. هرچند جمع همیشگی هواداران خشن رابینسون که بهدنبال درگیری بودند حاضر شدند (۲۶ افسر پلیس زخمی شدند)، اما تعدادشان کمتر از مردمی بود که میشد در یک جشنوارهٔ موسیقی یا فروشگاه دید.
فضا بهطرز عجیبی رنگ و بوی آمریکایی داشت. «چارلی کرک»، چهرهٔ راستگرای تأثیرگذاری که بهتازگی کشته شده، روی بسیاری از تیشرتها دیده میشد. کلاههایی با شعارهای ماگا (عظمت را به آمریکا بازگردانیم)، مگا (عظمت را به انگلستان بازگردانیم) و MBGA (عظمت را به بریتانیا بازگردانیم) به چشم میخورد. مبلغان انجیلی مردم بریتانیا را به عشق ورزیدن به مسیح دعوت کرده و جمعیت را در تلاوت دستهجمعی «دعای پروردگار» رهبری کردند. تظاهرکنندگان خواستار اخراجهای دستهجمعی شدند و علیه «شستوشوی مغزی کودکان با سیاستهای تنوع و برابری» شعار دادند. هنگامی که راهپیمایی مقابل وایتهال، مقر خدمات کشوری بریتانیا پایان یافت، «ایلان ماسک» از طریق تماس ویدئویی روی صفحههای عظیم ظاهر شد. او در میان تشویقهای پرشور گفت: «فرقی نمیکند خشونت را انتخاب کنید یا نه، خشونت بهسوی شما میآید. یا باید مقابله کنید یا بمیرید.»
به گزارش اکونومیست، در حالی که «شاه چارلز» آماده میشود تا «دونالد ترامپ» رئیسجمهور آمریکا را برای یک دیدار رسمی در «ویندزور» بپذیرد، پرسش این است که بریتانیا تا چه اندازه «ترامپی» شده است؟ این دیدار بخشی از راهبرد بریتانیا برای پر کردن شکاف سیاسی میان ترامپ و دولت چپگرای «کیر استارمر»، با تکیه بر شیفتگی ترامپ به خاندان سلطنتی بریتانیا است. استارمر در جریان دیدار فوریه از دفتر بیضی، دعوتنامهٔ شاه چارلز برای یک دیدار رسمی «بیسابقه» دوم را با حرکتی نمایشی از جیب بیرون آورد و گفت: «این واقعاً ویژه است. چنین چیزی هرگز پیش نیامده بود.»
ترامپ سهشنبه وارد بریتانیا خواهد شد و با تمام تشریفاتی که دولت بریتانیا قادر است فراهم کند روبهرو خواهد شد: کالسکهسواری، شلیک توپهای تشریفاتی و یک شام رسمی با شاه چارلز در قلعهٔ ویندزور. او پنجشنبه نیز در «چکرز»، اقامتگاه روستایی نخستوزیر، با استارمر دیدار خواهد کرد. دولت بریتانیا بر مزایای تجارت با آمریکا برای «مردم کارگر» تأکید خواهد کرد و سرمایهگذاریهای جدید آمریکا در انرژی هستهای و هوش مصنوعی اعلام خواهد شد. اما چون این رویدادها دور از لندن برگزار میشوند، احتمال برخورد ترامپ با عموم مردم اندک است.
و این بهنوعی خوشایند است. مؤسسهٔ نظرسنجی «یوگاو» گزارش داده که تنها ۱۶ درصد مردم بریتانیا دیدگاهی مثبت نسبت به ترامپ دارند، که او محبوبیت او را اندکی کمتر از «بنیامین نتانیاهو»، نخستوزیر اسرائیل، میسازد. اما اگر از خود فرد فراتر برویم، ایدههای شبیه به «ماگا» در حال گسترش است. بسیاری از نارضایتیهایی که ترامپ را به کاخ سفید رساندند، اکنون در بریتانیا به نقطهٔ جوش نزدیک شدهاند.
نشریهٔ اکونومیست ۳۴ پرسش از «مطالعهٔ انتخاباتی بریتانیا» را شناسایی کرده که با جنبش «ماگا» در آمریکا همخوانی دارد، از مهاجرت گرفته تا کمکهای خارجی، مشارکت زنان تراجنسیتی در ورزش و آزادی بیان نژادپرستان. هر یک از این دیدگاهها بهتنهایی میتواند بازتاب محافظهکاری سنتی یا لیبرالیسم کلاسیک باشد؛ اما در کنار هم شاخصی مفید برای سنجش میزان گرایش به مگا محسوب میشوند. سهم بریتانیاییهایی که در اکثریت این ۳۴ پرسش دیدگاههای مگا داشتند، از ۴۰ درصد در سال ۲۰۱۴، زمانی که حزب پیشین راست رادیکال، «یوکیپ»، در اوج محبوبیت بود به کمی بیش از یکچهارم در سال ۲۰۲۰ کاهش یافت. اما از آن زمان، دیدگاههای ترامپی دوباره رشد کرده و در سال ۲۰۲۵ به ۳۶ درصد رسیده است.
اگرچه این افراد نسبت به سال ۲۰۱۴ سهم اندکی کوچکتر از جمعیت را تشکیل میدهند، اما از همیشه خشمگینترند. در مارس ۲۰۱۵، آنها به دولت محافظهکار «دیوید کامرون» امتیاز رضایت خالص مثبت ۲۱ دادند. یک دهه بعد، همان گروه به دولت استارمر امتیاز منفی ۴۴ دادند.
همانند آمریکا، بیاعتمادی به دولت اکنون سراسر سیاست بریتانیا را فرا گرفته است. وقتی «مرکز ملی تحقیقات اجتماعی» در سال ۱۹۸۶ برای نخستین بار شروع به پرسش از شهروندان بریتانیا کرد، ۴۰ درصد از مردم گفتند که به دولت اعتماد دارند که «اغلب اوقات» به نفع کشور فراتر از منافع حزبی عمل کند. تنها ۱۲ درصد پاسخ دادند «تقریباً هرگز». امروز این اعداد وارونه شدهاند: سهم بریتانیاییهایی که میگویند «اغلب اوقات» به دولت اعتماد دارند به ۱۲ درصد کاهش یافته و کسانی که میگویند «تقریباً هرگز» به آن اعتماد ندارند به ۴۶ درصد رسیده است، بالاترین میزان در تاریخ.
نگرانیها دربارهٔ سانسور در شبکههای اجتماعی و رسیدگی پلیس به «حوادث ناشی از نفرت» در کانون راهپیمایی شنبه قرار داشت (که از سوی برگزارکنندگان «جشنوارهٔ آزادی بیان» توصیف شد). چنین نگرانیهایی بهطور گستردهای میان مردم مشترک است. طبق دادههای «مطالعهٔ انتخاباتی بریتانیا»، ۷۰ درصد از مردم بریتانیا معتقدند افراد خیلی راحت از صحبتهای دیگران احساس توهین میکنند.
حمایت از اخراجهای دستهجمعی مهاجران، افزودهای «ترامپی» به جنبش ضد مهاجرت در بریتانیا، تابستان امسال به ۴۵ درصد رسید. حزب Reform UK اخراج ۶۰۰ هزار مهاجر ظرف پنج سال را هدفی واقعبینانه میداند. اگر فردا انتخاباتی برگزار شود، شانس خوبی برای پیروزی خواهد داشت.
دیگر روندهای شبیه «ماگا» در بریتانیا شامل افزایش احساسات ضدواکسن (که منجر به بزرگترین شیوع سرخک از سال ۲۰۱۲ شده است) و دو برابر شدن شمار کسانی است که از سال ۲۰۱۹ معتقدند بریتانیا بیش از حد برای تغییرات اقلیمی و محیطزیست هزینه میکند. بسیاری از معترضان شنبه همین موضوعات را محرکی کافی یافتند تا ساعتها در باران شدید فشرده کنار یکدیگر بایستند. در نزدیک به دو دهه فعالیت، رابینسون هرگز چنین حمایتی را بسیج نکرده بود. موفقیت راهپیمایی شنبه تا حدی به ابهام نسبی آن مربوط میشود. «اتحاد پادشاهی» نامی مناسب بود که اجازه میداد افراد با گرایشهای گوناگون زیر یک پرچم گرد هم آیند. این دقیقاً چیزی است که جنبش ترامپ همیشه در آن مهارت داشته است.
با این حال، در بریتانیا دوقطبیسازی و گرایش به تئوریهای توطئه هنوز از آمریکا عقبتر است و موفقیت انتخاباتی نیازمند حفظ فاصله از رادیکالها است. نمایندگان حزب Reform UK بهطور محسوسی در مراسم شنبه غایب بودند و رهبر این حزب، «نیجل فاراژ»، مدتهاست که از همراهی با رابینسون و همفکرانش پرهیز کرده است. فاراژ امیدوار است چنین افرادی در هر حال به Reform رأی دهند، در حالی که او برای طبقهٔ متوسطی که به ایدههای ماگا گرایش پیدا کردهاند همچنان قابلقبول باقی بماند.
این محاسبهای هوشمندانه به نظر میرسد. در پسِ ترکیب شنبه، ملیگرایان مسیحی، طرفداران برگزیت و معترضان تازه نگرانی کلی از سقوط ظاهراً اجتنابناپذیر بریتانیا وجود داشت. گفتگوها به همهچیز میکشید: از مسیرهای لغوشدهٔ اتوبوس گرفته تا قیمتهای غیرقابلپرداخت مسکن، خانههای سالمندان در حال فروپاشی و جرمهای ناشی از مهاجرت. و هرچند نامش سر داده نشد، اما فاراژ تنها سیاستمداری بود که شرکتکنندگان گفتند حاضرند به او رأی دهند. قطعاً به حزب کارگر رأی نخواهند داد. محبوبترین شعار روز بهمراتب این بود: «کیر استارمر عوضی است.»
در ماه مه، پس از سفری کوتاه به بریتانیا، «چارلی کرک» نوشت: «انقلاب ترامپ به بریتانیا میآید.» وقتی «ایرفورس وان» در بریتانیا به زمین بنشیند، دونالد ترامپ پا به کشوری خواهد گذاشت که روزبهروز اگر نه با خود اوف اما نسبت به سیاستهای او همدلتر میشود.
