حجت‌الاسلام‌والمسلمین حسن روحانی روز دوشنبه ۲۴ آذر، در دیدار جمعی از معاونان وزیران و معاونان رئیس‌جمهور در دولت‌های یازدهم و دوازدهم، گفت: بن‌بست سیاسی پذیرفتنی نیست. می‌دانم امروز حرکت در سیاست خارجی، بسیار سخت و مشکل است اما اینکه بگوییم در سیاست خارجی، هیچ روزنه‌ای وجود ندارد، من نمی‌پذیرم. اینکه بن‌بست کامل داریم و برای گشایش هیچ کاری نمی‌شود کرد، غیرقابل قبول است.

به گزارش اکوایران به نقل از جماران،   حجت‌الاسلام‌والمسلمین حسن روحانی روز دوشنبه ۲۴ آذر، در دیدار جمعی از معاونان وزیران و معاونان رئیس‌جمهور در دولت‌های یازدهم و دوازدهم، از آن‌ها خواست که به دولت چهاردهم کمک کنند حداقل یک کار مهم را بتواند انجام دهد و تأکید کرد: مردم باید احساس کنند که یک تحول بزرگ در پیش روست. به مردم هم بگوییم که کمک کنند. اگر ما هدف بزرگی را برای مردم بیان و عملی نکنیم، مردم امیدوار نمی‌شوند و کم‌کم مشکلات زیادتر می‌شود. وقتی مشکلات داخلی زیاد شد آن زمان دشمن خارجی هم طمع می‌کند.

رئیس‌جمهور ایران در دوره‌های یازدهم و دوازدهم، به سه آرمان اصلی حفظ ایران، سربلندی اسلام و نگهداری از یادگارهای انقلاب اسلامی، اسلامیت و جمهوریت اشاره کرد و گفت: آیا از جمهوریت و اسلامیت به خوبی حفاظت و حراست می‌کنیم؟ اگر روزی ۷۰ درصد مردم پای صندوق آرا می‌آمدند ما کاری کرده‌ایم که بشود ۷۵ درصد یا ۸۰ درصد؟ آیا کاری می‌کنیم که در انتخابات بعدی حضور مردم بیشتر شود؟ من اگر بخواهم اسلامیت را هم در دو کلمه خلاصه کنم، می‌گویم اخلاق محمدی و عدالت علوی.

اشتباه تصمیم‌سازان این بود که حمله آمریکا و اسرائیل به کشور را غیرمحتمل می‌دانستند

اگر بنا باشد تصمیم‌گیر، در برابر افرادی که تصمیم‌ساز هستند دقت لازم را به خرج ندهد و تسلیم نظرات آن‌ها شود گاهی خیلی مشکل ایجاد می‌شود و برای کشور خطرناک خواهد بود. خیلی مهم است که تصمیم‌سازها، با هوشیاری و دقت کامل عمل کنند، خود ما در آن مقطع در دبیرخانه بیشتر تصمیم‌ساز بودیم و تصمیم‌گیری در شورای عالی امنیت ملی انجام می‌شد. در مواردی هم تصمیم‌گیر بودیم.

بنابراین خیلی مهم است آن‌هایی که این مسئولیت را به عهده دارند، یعنی مسئولیت تصمیم‌سازی، چگونه بتوانند به آن‌هایی که تصمیم‌گیر هستند، مطالب لازم و دلایل لازم و تحلیل لازم را ارائه نمایند تا آن‌ها بتوانند تصمیم درستی اتخاذ کنند، بنابراین تصمیم‌سازها همواره نقش مهمی دارند.

در مسائل و حوادثی هم که امروزه ما با آن‌ها مواجه هستیم، در سطح منطقه یا در سطح جهان، یک بخشی برمی‌گردد به آن‌هایی که در مقاطعی تصمیم‌سازی کردند. من خودم در این زمینه با دوستان در مقاطع مختلف بحث می‌کردم، یک بحث این بود که اساساً در آینده – چون این بحث‌ها مربوط می‌شود به ده، پانزده سال قبل – در شرایطی ممکن است آمریکا به ما حمله کند؟ آیا ممکن است در شرایطی اسرائیل به ما حمله کند؟ دوستانی صاحب‌نظر بودند که می‌گفتند امکان ندارد که اسرائیل به ما حمله کند. بعد هم دلایلی می‌آوردند و می‌گفتند اگر اسرائیل به ما حمله کند می‌داند که ظرف چند روز منهدم و نابود می‌شود. آمریکا هم به ما حمله نخواهد کرد به دلیل اینکه اگر به ما حمله کند، می‌داند ظرف چند روز یا چند هفته بعد صد هزار آمریکایی در منطقه که در پایگاه‌های مختلف هستند از بین خواهند رفت و باید ده‌ها هزار جنازه حمل کند. بنابراین به ما حمله نمی‌کنند.

من می‌دانم آن عزیزان افراد قابل اعتمادی بودند و بر مبنای تفکر و محاسبه‌ای این تصمیم‌سازی‌ها را می‌کردند و به مسئولین بالاتر گزارش می‌دادند، ولی من هیچ‌وقت قانع نبودم از مطالب آن‌ها و همیشه تصریح می‌کردم به آن‌ها که حرف شما درست نیست و ما باید خودمان را تقویت کنیم و به این محاسبات غیردقیق نباید خوشبین باشیم و راحت و بدون دغدغه در کناری بنشینیم و بگوییم کشور ما کاملاً در امن و امان است و هیچ مشکلی برای ما پیش نخواهد آمد