بررسی مدل میادین نفتی مشترک ایران و عراق

در حال حاضر، پالایشگاه اصفهان بیشترین میزان تولید را در میان پالایشگاه های کشور دارد. و شرکت ملی پخش و پالایش فراورده های نفتی به فعالیت پالایشگاه‌ها نظارت می‌کند. فعالیت‌ آن‌ها در شرایط کنونی، نه خصوصی و نه حتی خصولتی است. بلکه تنها مالکیت آن‌ها از دست دولت خارج شده و به نهادی واگذار شده است که تحت نظارت دولت فعالیت می‌کند. نظارت بر آن‌ها از طریق گزارش مجامع به مدیریت صندوق‌های سرمایه‌گذاری در این حوزه و ارجاع گزارش صندوق‌ها به وزاتخانه صورت می گیرد. چگونگی روند خرید خوراک پالایشگاه‌ها، میزان مصرف از خوراک و در نهایت فروش فراورده عملا  زیر نظر وزارت نفت قرار می‌گیرد. یکی از وظایف شرکت پخش و پالایش های نفتی در خصوص تاسیس پالایشگاه های جدید و گسترش طرح‌های توسعه است. مجلس در سال گذشته، شرکت‌های پالایش را ملزم کرده است که به جهت تامین سرمایه طرح‌های توسعه، از طریق فروش سهام در بورس، اقدام کنند. اما میثم شریفی نیا معتقد است که حتی اگر چندین سال پیش مجالی برای تامین سرمایه از طریق بورس وجود داشت، در حال حاضر سرمایه مردمی موجود در بورس ظرفیت و توان توسعه صنعت پتروشیمی را نخواهد داشت. باید از سرمایه‌گذاران خارجی برای مشارکت دعوت به عمل بیاید. او معتقد است مشکل بزرگ صنعت نفت ما بعد از توسعه نیافتگی، تامین سرمایه و اعمال سیاست‌گذاری کوتاه‌مدت حتما فساد و مخاطرات‌اخلاقی در حوزه فراورده‌فروشی و مناقصات است. در بحث میادین مشترک ایران و عراق، با دو موضوع متفاوت روبرو هستیم. در ابتدا بحث اتحاد استراتژیک سیاسی دو کشور به عنوان شریک منطقه‌ایی و دیگری، رقابت بر سر میادین مشترک به عنوان یک رقیب سرسخت. عراق کشوری توسعه‌نیافته و در حال گذار است. احتیاج به تامین‌سرمایه دارد. و در این راه حاضر است، هر امتیازی را به شرکت‌ها به جهت افزایش بهره‌برداری و خام فروشی بدهد. ما در دو میدان مشترک میان ایران و عراق با مشکل، جذب شرکت ها برای همکاری روبرو هستیم.