چرا پرستاران مهاجرت میکنند

طبق تازه ترین آمارها در ۱۴ ماهی که از شیوع کرونا در ایران می‌گذرد هشتاد هزار پرستار مبتلا شده و دست‌کم ۱۱۰ نفرشان جان باخته‌اند. در این مدت بسیاری از پرستاران هم مهاجرت کرده‌اند که تعداد آنها در ماه تا ۵۰۰ نفر هم برآورد می‌شود. این خبر را دبیر شورای عالی نظام پرستاری داده و گفته که دبیر شورای عالی نظام پرستاری می‌گوید در کنار وضع بد معیشتی و اقتصادی ایران، نیاز به پرستار در کشورهای اروپایی با توجه به بالا بودن تعداد سالمندان علت دیگری است که انگیزه مهاجرت را افزایش می‌دهد. او مهاجرت پرستاران را یک زنگ خطر خوانده و به ایلنا گفته است: «در کشور ما نظام پرداخت بسیار معیوب است و این باعث می‌شود تا وقتی تبعیض‌ها، بی‌عدالتی‌ها و رفتارهای ناشایست در حوزه‌ی نظام سلامت اتفاق بیفتد، افراد انگیزه خود برای خدمت رسانی و ماندن را کامل از دست بدهند.» احتمالا اولین دلیلی که برای میل پرستارها به مهاجرت به ذهنمان می رسد تفاوت سطح دستمزد آنها با سطح دستمزد پرستاران در کشورهای دیگر است اما وقتی رقم دریافتی پرستاران ایران و نسبت آن متوسط حقوق در ایران و کشورهای دیگر را بررسی می کنیم می بینیم که احتمالا موضوع چیز دیگری باشد.

 سال گذشته درآمد پرستاران با رشد قابل توجهی مواجه شد. بیشترین حقوق یک پرستار به ده میلیون تومان رسید و در حال حاضر متوسط دریافتی پرستاران حدود ۶ میلیون تومان است در حالی که سرانه درآمد افراد در ایران یک میلیون و ۲۰۰ هزار تومان و متوسط درآمد خانوار شهری حدود ۶ میلیون تومان در ماه است. از ان طرف متوسط درآمد یک پرستار در کانادا و استرالیا که کشورهای هدف مهاجرت پرستاران ایرانی هستند حدود ماهانه ۵ هزار دلار و در امارات ماهانه دو هزار دلار است. درآمد سرانه ماهانه در استرالیا و کانادا هم چیزی در حدود ماهانه دو هزار و ۵۰۰ دلار  و در آمد خانوار متوسط شهری در این کشورها حدود ماهانه ۶ هزار دلار برآورد می شود.

این یعنی تقریبا همان نسبت بین دخل و خرج پرستاران ایرانی و کشورهای محبوب آنها برای مهاجرت وجود دارد پس چه عاملی باعث می شود که هر روز میل پرستاران به مهاجرت بیشتر شود؟ شاید باید دلیل را در میزان سختی کار و تسهیلات پرستاران در کشورهای توسعه یافته ای مثل کانادا و استرالیا جست و جو کرد. در این کشورها اغلب پرستارها از مالیات معاف هستند و انواع خدمات اجتماعی را به دلیل سختی شغلشان دریافت می کنند از بازنشستگی زودتر از موعد گرفته تا انواع خدمات رفاهی. از طرف دیگر نسبت پرستار به بیمار در ایران به طور متوسط یک به پانزده است در حالی که همین نسبت در استرالیا یک به ۵ در شیفت صبح و یک به ۶ در شیفت عصر است. در کانادا اوضاع از این هم بهتر است و گفته می شود که نسبت پرستاران به بیماران کمتر از یک به ۵ در نظر گرفته می شود. بنابراین چندان عجیب نیست که پرستار ایرانی شرایط راحت تر زندگی در یک کشور توسعه یافته، کار کمتر و تسهیلات بیشتر را به کار در کشور خودش ترجیح بدهد.