آیا خلقیات ایرانی با توسعه و پیشرفت ناسازگار است؟ چرا ایرانیها فردگرا هستند و کمتر از روحیه جمعی برخوردارند؟ این ویژگی ماهوی ایرانیهاست یا پدیدهای تاریخی؟ چرا نخبگان ایرانی اغلب با دیده تحقیر با جامعه ایرانی برخورد کردهاند و نطفه توسعه را هم با همین نگاه از بالا به پایین منعقد کردهاند؟
آیا جامعه ایرانی سزاوار این نیست که در پروسه توسعه همپای نخبگان مشارکت داشته باشد و این پروسه از طریق بسط نهادهای مدنی وتقویت بخش خصوصی مورد پیگیری قرار گیرد؟
اینها پرسشهایی است که اکوایران با مقصود فراستخواه جامعه شناس درمیان گذاشته است.او معتقد است که توسعه از بالا به پایین آن هم با چاشنی زور یکی از خطاهای راهبردی نخبگان توسعه گرا در ایران بوده است و به همین دلیل توسعه ایرانی هیچ گاه به پدیدهای با ثبات و ماندگار در ایران تبدیل نشد و با عقبگردهای تاریخی روبرو شد.
