به گزارش اکوایران، در حالی که جنگ روسیه در اوکراین وارد سومین سال خود شد، بن بست ظاهری در میدان نبرد، تغییرات تعیین کننده را می پوشاند. جبهه اصلی جنگ اکنون سیاسی است و ولادیمیر پوتین شرط بسته که اختلافات و تردیدها در غرب، پیروزی که او نتوانسته در میدان به دست آورد، از آن خود کند. دولت‌های اروپایی که نگران عواقب امنیت قاره‌شان در صورت خروج واشنگتن و سقوط اوکراین هستند، کمک‌های خود را در ماه‌های اخیر افزایش داده‌اند. در حالی که جنگ روسیه در اوکراین وارد سومین سال خود شد، بن بست ظاهری در میدان نبرد، تغییرات تعیین کننده را می پوشاند.

جبهه اصلی جنگ اکنون سیاسی است و ولادیمیر پوتین شرط بسته که اختلافات و تردیدها در غرب، پیروزی که او نتوانسته در میدان به دست آورد، از آن خود کند.دولت‌های اروپایی که نگران عواقب امنیت قاره‌شان در صورت خروج واشنگتن و سقوط اوکراین هستند، کمک‌های خود را در ماه‌های اخیر افزایش داده‌اند. در مجموع، آنها اکنون بیش از واشنگتن تسلیحات به کیف عرضه کرده یا در این باب تعهد داده اند. این یک تغییر قابل توجه نسبت به روزهای اولیه جنگ است، اما برای تغییر فرایند جنگ کافی نیست.در همین راستا نشریه فارین پالسی یادداشتی را منتشر کرده و اقتصادنیوز ان را در سه بخش ترجمه کرده است که بخش نخست آن پیش از این با عنوان «برآمدن شکاف ژئوپلتیکی میان آمریکا و متحدان؛ بازگشت به جنگ سرد؟» منتشر شده و در ادامه بخش دوم آن ارائه می‌شود:

زمان به نفع پوتین است

رهبران اروپایی آشکارا نیاز به رها شدن اروپا از حمایت ایالات متحده را تصدیق می کنند، اما مواضع امانوئل ماکرون، رئیس جمهور فرانسه و اولاف شولز، صدراعظم آلمان هنوز با عمل مطابقت ندارد. گام‌های واقعی اروپا برای افزایش هزینه‌های دفاعی، افزایش تولید تسلیحات و کمک به پیروزی اوکراین در جنگ، کوچک است. بحث های غرب در مورد روسیه نشان دهنده عدم وضوح و عزم استراتژیک است. ترس از شکست روسیه به حدی است که بسیاری در غرب ترجیح می‌دهند آن را به هر دو صورت داشته باشند: روسیه نباید برنده شود و اوکراین نیز نباید. برای روسیه، چنین تزلزلی دعوتی برای ادامه جنگ تا پیروزی است. همانطور که بارها شنیده ایم، ولادیمیر پوتین معتقد است که زمان به نفع اوست.هم ایالات متحده و هم اروپا در معرض خطر زیادی هستند. شکست اوکراین احتمالا بیش از خروج ایالات متحده از افغانستان به اعتبار واشنگتن در سراسر جهان آسیب می رساند. این به معنای از دست دادن نبردی است که واشنگتن جرات پیروزی در ان را نداشت.

جنگ اوکراین

سال 2024 یک سال مهم برای اثبات اشتباه پوتین و هموار کردن راه برای پیروزی اوکراین است. بر اساس محاسبات وزارت دفاع استونی، کشورهای غربی باید فقط 0.25 درصد از تولید ناخالص داخلی خود را در کمک نظامی به اوکراین سرمایه گذاری کنند تا این کشور بتواند در سال 2024 به دفاع از خود ادامه دهد و برای یک ضد حمله جدید در سال 2025 آماده شود. برای تغییر محاسبات روسیه نه تنها در مورد اوکراین، بلکه به طور کلی معماری امنیتی اروپا بسیار مهم است. یک تعهد بلندمدت غربی، کرملین را مجبور می‌کند که به این نتیجه برسد که نمی‌تواند با جنگ به اهداف خود در اوکراین دست یابد. همچنین این پیام را ارسال می کند که اروپا به دفاع از خود متعهد است و روسیه هیچ شانسی برای به دست آوردن چیزی با حمله به همسایگان خود ندارد.

تنها راه پیروزی اوکراین

اگر غرب حمایت خود را افزایش دهد و هزینه جنگ را برای روسیه غیرقابل تحمل کند، اوکراین می تواند در جنگ پیروز شود. اگر غرب نتواند منابع لازم و مهمتر از آن را بسیج کند، مسکو می تواند پیروز شود. اگر روسیه در اوکراین پیروز شود، اروپا و ایالات متحده مجبور می شوند روسیه را به نخوی متوقف کنند. با این حال پس از دو سال جنگ، روایت خطرناکی در بحث‌های غربی ظاهر شد: درگیری در بن بست است و اوکراین به محدودیت‌هایی که می‌تواند در میدان جنگ به دست آورد نزدیک. این ارزیابی اشتباه است - ابزار دستیابی اوکراین به پیروزی همچنان در دستان غرب است. پیروزی اوکراین بر دو اصل متکی است: اول، اطمینان از اینکه تمام نیازهای کیف برای شکست روسیه در میدان جنگ فراهم شده و دوم، یک طرح قابل اجرا برای یک اوکراین امن و مرفه که پس از جنگ پدیدار شود.

جنگ اوکراین

رهبران غربی در تامین آنچه که برای پیروزی اوکراین لازم بود مردد بوده اند. تاخیر طولانی در تهیه تانک‌ها و خودروهای زرهی به روسیه این امکان را داد که به تقویت ساختار دفاعی خود بپردازد، که بازپس‌گیری قلمرو اوکراین را بسیار دشوارتر کرد. به همین ترتیب، ناکامی در آماده سازی صنایع دفاعی غرب برای یک جنگ طولانی به این معنی است که روسیه - با کمک کره شمالی که به شدت تحریم شده - اکنون از قدرت ترکیبی جهان دموکراتیک پیشی گرفته است. سال 2024 همچنین باید سالی باشد که حامیان اوکراین یک برنامه روشن برای آینده این کشور تنظیم کنند. این پلن باید بر سه پایه بنا شود: تضمین های امنیتی بلند مدت، الحاق به اتحادیه اروپا و عضویت در ناتو. در زمینه ضمانت های امنیتی، پیشتر پیشرفت چشمگیری حاصل شده است. تابستان گذشته در ویلنیوس، لیتوانی، گروه 7 موافقت کرد که روی یک سری ترتیبات امنیتی دوجانبه با اوکراین همکاری کند. امروز بیش از 30 کشور در حال مذاکره با دولت اوکراین هستند. دورنمای عضویت در اتحادیه اروپا، چارچوبی را برای بازسازی اوکراین پس از جنگ فراهم می‌کند و می‌تواند تضمین‌های امنیتی بیشتری را از طریق پیمان دفاعی متقابل این بلوک محقق سازد. اما در نهایت، عضویت در ناتو تنها راه مطمئن برای تضمین امنیت بلندمدت اوکراین است. در این مورد، هنوز در پایتخت های غربی تردید بیش از حد وجود دارد.

ماشین جنگی مسکو چگونه متوقف می شود؟

رهبران ناتو باید بدانند که اگر اوکراین دوباره در اتاق انتظار رها شود، این امر تنها باعث تشدید درگیری و بی ثباتی بیشتر خواهد شد. همانطور که سوئد و فنلاند به رسمیت شناخته اند - و همانطور که حمله روسیه به اوکراین از سال 2014 مشخص کرده است - مناطق خاکستری در مورد روسیه مناطق خطرناک هستند. در نشست سال جاری ناتو در واشنگتن، رهبران باید بلوف پوتین را بخوانند و از اوکراین برای پیوستن به این ائتلاف دعوت کنند. عضویت یک شبه اتفاق نمی افتد، اما پیامی صریح به پوتین می دهد که او نمی تواند این روند را متوقف کند و جنگ او بیهوده است. به این ترتیب، دعوت به عضویت اوکراین می‌تواند به هموار کردن مسیر صلح کمک کند. ما از دو سال تحریم‌های مالی و اقتصادی غرب بر روسیه چه آموخته‌ایم؟ سه موضوع مسیر رو به جلو را مشخص می کند. اول، مسکو در جنگ اطلاعاتی تحریم‌ها پیروز می‌شود، زیرا روایت غالب این است که این اقدامات بی‌اثر هستند. استدلال خلاف این گزاره دشوار است: کرملین و حامیانش برای ترساندن هر آن که بگوید تحریم ها موفقیت آمیز بوده، در موضعی قوی هستند.تصویر بزرگ این است که واردات روسیه در مقایسه با سطوح قبل از جنگ حدود 40 درصد کاهش یافته است. این مقوله  برای متوقف کردن ماشین جنگی مسکو کافی نیست و باید اقدامات بیشتری برای تقویت کنترل صادرات انجام شود. با این حال، کاهش 40 درصدی همچنان یک موفقیت قابل توجه، هرچند ناگفته، تحریم ها است.

دوم، تاثیر تحریم‌ها بر کسب‌وکارهای روسیه به‌ویژه در بخش‌هایی که از تجهیزات و دانش غربی محروم شده‌اند، مانند هوافضا و انرژی، به طور فزاینده‌ای قابل مشاهده است. شرکت های روسی در مواجهه با فرسودگی تدریجی و عدم دسترسی به فناوری ایالات متحده و اروپا، با چالش های فزاینده روبرو شده اندبه عنوان نمونه لوک اویل، پالایشگاه نفت روسیه، مجبور شده یک واحد کراکینگ را پس از خرابی کمپرسور ساخت غرب تعطیل کند. احتمالاً در سال 2024 داستان‌های بیشتری از این دست ظاهر می‌شود و این واقعیت مهم را نشان می‌دهد که تحریم‌ها یک ماراتن هستند، نه یک سرعت. علاوه بر این، این واقعیت برجسته می شود فارغ از دوستی نامحدود چین و روسیه، تجهیزات چینی نمی توانند نیازهای پیشرفته روسیه را برآورده کنند. سوم، بحث غرب در مورد آینده ذخایر بانک مرکزی روسیه داغ باقی خواهد ماند. از یک سو، ایالات متحده و بریتانیا به کشورهای غربی فشار می آورند تا دارایی های ارزی روسیه را مصادره کرده و به اوکراین منتقل کنند. از سوی دیگر، چندین کشور اتحادیه اروپا - از جمله بلژیک، فرانسه و آلمان - با این طرح مخالف هستند و استدلال می‌کنند که این طرح اعتماد به زیرساخت‌های مالی و ارزهای غربی را تضعیف می‌کند. بانک مرکزی اروپا (و جالب تر از آن، صندوق بین المللی پول) به این اردوی محتاطانه پیوسته است. با توجه به اینکه بیشتر دارایی های غیرمنقول روسیه در بلژیک نگهداری می شود، بدون حضور کشورهای اتحادیه اروپا هیچ اتفاقی نمی افتد. با این حال، بروکسل، پاریس و برلین تسلیم نخواهند شد، به‌ویژه که روابط فراآتلانتیک در آستانه انتخابات ریاست‌جمهوری ایالات متحده در ماه نوامبر وارد حالت انتظار می‌شود. در نتیجه، تصرف ذخایر روسیه در سال 2024 بعید به نظر می رسد. با توجه به پیامدهای ناخواسته احتمالی چنین اقدامی، این ممکن است خبر بدی نباشد.