به گزارش اکوایران، تحت رهبری بنیامین نتانیاهو، اسرائیل از زمان حمله 7 اکتبر حماس، یک جنگ بیش از 10 ماهه را در سراسر غزه آغاز کرده است. در ماه‌های گذشته، دیوان بین‌المللی دادگستری از اسرائیل خواسته است که از هرگونه اقدام در غزه که تحت کنوانسیون نسل‌کشی قرار می‌گیرد خودداری کند و حکم داده است که اشغال سرزمین‌های فلسطینی سیستم آپارتاید را تقویت می‌کند.

به نوشته المانیتور، همزمان، در حالی که تظاهرات گسترده در پردیس‌های دانشگاهی متعدد در ایالات متحده برگزار شد، نشانه‌هایی از نارضایتی از تلاویو در دولت بایدن نیز نمایان شد. حتی برخی از مقامات وزارت خارجه در اعتراض، استعفا داده‌اند.

با این حال، حمایت بی قید و شرط ایالات متحده از نزدیکترین شریک خود در خاورمیانه به هیچ وجه تغییر نکرده است. انتقال سلاح‌ها و مهمات جدید حتی پس از ورود تانک‌های اسرائیلی به رفح در اواخر ماه مه، با وجود تهدید جو بایدن مبنی بر کاهش حمایت از اسرائیل، تایید شد.

دونالد ترامپ که -‌به گفته واشنگتن پست‌- به حامیان مالی خود گفته بود که اعتراضات طرفدار فلسطین را سرکوب خواهد کرد، بعید است در صورت انتخاب شدن، مسیر فعلی را تغییر دهد. کامالا هریس، معاون رئیس‌جمهور، لفاظی‌های متفاوتی نسبت به بایدن اتخاذ کرده است، اما هنوز به هیچ تغییر سیاستی ملموسی متعهد نشده است.

در مقابل این پس‌زمینه، در شرایطی که شی جین‌پینگ، رهبر چین درباره ورود کشورش به «دوره‌ای از توسعه که در آن فرصت‌ها، ریسک‌ها و چالش‌های استراتژیک همزمان هستند و عدم قطعیت‌ها و عوامل پیش‌بینی‌نشده در حال افزایش هستند» صحبت می‌کند، عملیات نظامی ادامه‌دار اسرائیل در غزه احتمالاً کمک غیرمنتظره‌ای برای چین در رقابت با آمریکا بوده است.

تغییر موضع دفاعی آمریکا

این امر در حال حاضر به دو صورت خود را نشان می‌دهد. اولین مورد، بازگرداندن خاورمیانه به کانون اصلی دستورکار سیاست خارجی و بحث‌های سیاسی ایالات متحده است. در حالی که واضحاً در واشنگتن توافق دو حزبی در مورد فوریت رسیدگی به چین وجود دارد، رابطه نزدیک بین سیاست اسرائیل و ایالات متحده به این معنی است که انرژی به طور فزاینده‌ای به سمت مقابله با رویدادهای خاورمیانه منحرف می‌شود، به جای اقیانوس هند و اقیانوس آرام.

انتقال ناوهای هواپیمابر تئودور روزولت و آبراهام لینکلن به خاورمیانه از محل استقرار اولیه آن‌ها در منطقه هند و اقیانوس آرام، نماد کاملی از این امر است. البته، وزارت امور خارجه و دفاع منابع لازم برای توسعه و اجرای سیاست‌ها را در چندین منطقه به‌طور هم‌زمان دارند. با این حال این سیاستمداران هستند که باید تصمیم بگیرند و زمان و سرمایه سیاسی آن‌ها محدود است. این امر به ویژه در شرایطی که جامعه آمریکا به شدت دو قطبی شده و درگیری بزرگ دیگری در اوکراین ادامه دارد، صادق است.

علاوه بر این، پیامدهای درگیری بدون شک در مدت طولانی، پس از کناره گیری نهایی نتانیاهو یا تغییرات در رهبری فلسطین، دردسرهای بزرگی را برای سیاست گذاران ایالات متحده ایجاد خواهد کرد.

فرصت‌ها و چالش‌ها

تجلی دوم خدمت اسرائیل به چین این است که همدردی فزاینده برای فلسطینی‌ها همراه با افزایش انتقادات بین‌المللی از اسرائیل بر وجهه واشنگتن تاثیر منفی گذاشته، و تاثیری حداقل تا حدی مثبت بر پکن و در نتیجه شرایط مساعدی را برای دیپلماسی چین ایجاد می‌کند.

یک نمونه خوب، تصویب پیمان دفاعی میان ایالات متحده و عربستان سعودی است که اکنون بعید به نظر می‌رسد، پیمانی که قرار بود نزدیکی ایران و عربستان در سال 2023 به میانجیگری پکن را تحت فشار قرار دهد و به احتمال زیاد پادشاهی را ملزم خواهد کرد که همکاری های فزاینده نظامی، اقتصادی و فنی خود با چین را محدود کند.

در عین حال، چین به سرعت موضعی آشکارا طرفدار فلسطین اتخاذ کرد و دیپلمات‌های این کشور استدلال کردند که پذیرش فلسطین در سازمان ملل «بی‌عدالتی تاریخی طولانی‌مدت» را اصلاح می‌کند، در حالی که اقدامات اسرائیل در غزه «فراتر از محدوده دفاع از خود» است.

چین همچنین تاکید کرده است که «به ویژه اسرائیل» باید خود را مهار کند. همانطور که سفر وزرای خارجه عرب و مسلمان به پکن در نوامبر 2023 و احساس همسویی بین چین و رهبران عرب بر سر موضوع فلسطین نشان می‌دهد، این موضع به جذابیت قابل توجه پکن به عنوان جایگزینی برای غرب افزوده است.

به طور خلاصه، در حالی که نوشته‌های کارشناسان چینی حاکی از آن است که پکن به‌طور قابل حدسی نگران اجرای یک استراتژی جهانی مهار توسط ایالات متحده است که اقیانوس هند و اقیانوس آرام را به خاورمیانه متصل می‌کند، اقدامات نزدیک‌ترین شریک خود واشنگتن در منطقه احتمالاً یکی از مهم‌ترین موانع درازمدت را برای این راهبرد ایجاد کرده است.

به طور طبیعی، این درگیری چالش‌های بالقوه‌ای را برای دیپلماسی پکن ایجاد کرده است، به‌ویژه اگر تنش‌های اسرائیل و ایران به سطح درگیری آشکار افزایش یابد. علاوه بر این، نباید در همسویی چین و اعراب اغراق کرد، زیرا کشورهای منطقه نمی‌خواهند روابط آن‌ها با واشنگتن یا پکن انحصاری باشد. با این حال، به نظر می‌رسد این واقعاً یک فرصت استراتژیک برای چین است، که عامل آن حداقل تا حدی اسرائیل است.