بسیاری از خطرناکترین نقاط قابل اشتعال جهان، با تهدید کشورگشایی چین یا روسیه مواجهاند بهگونهای که آنها را در برابر متحدان ایالاتمتحده قرار میدهد. درک چگونگی فوران این نقاط اشتعال، برای درک درگیریهای بالقوه آینده جهان در سالهای آینده است ضروری است، و این که آیا و کجا آنها قلمرویی را تصرف میکنند، حقایق تعیین کننده در مورد قرن بیستویکم خواهد بود.
دیگر چیز قابل بحثی نیست که ایالات متحده و چین، متحدان ضمنی در نیمه دوم آخرین جنگ سرد، خود وارد جنگ سرد جدید می شوند: شی جین پینگ، رئیس جمهور چین آن را اعلام کرده است و یک اجماع نادر دو حزبی در ایالات متحده این چالش را پذیرفته است. بنابراین، موارد قبلی -تنها جنگ سرد واقعی و بسیاری از شبه جنگهای سرد قبلی- چه چیزی در مورد این رقابت میتواند ارائه دهد؟
خروج آمریکا از کشورهای منطقه بالأخص عراق و افغانستان که در نخستین سالهای دهه ۲۰۰۰ مورد حمله ارتش ایالات متحده قرار گرفتند، همواره مورد تأکید تهران قرار گرفته است، اما به نظر میرسد خروج آمریکا از افغانستان و در پی آن بازگشت طالبان به قدرت با انبوه مشکلات احتمالی که برای ایران به ارمغان میآورند، مصداق این ضربالمثل برگرفته از شعر مولاناست که «از قضا سرکنگبین صفرا فُزود».
نشریه فارن افرز در مقالهای به قلم ولی نصر و ماریا فانتاپیه ضمن تشریح وضعیت مناقشه هستهای ایران و غرب و چشمانداز بدبینانه موجود نسبت به توافق احیای برجام، چگونگی واکنش بهینه آمریکا در قبال شکست احتمالی مذاکرات را بررسی کرده و هشدار دادهاند که «برون سپاری امنیت خاورمیانه به اسرائیل یک پلنB بد است».
