چه طرفدار دخالت دولت باشیم، چه نباشیم، اکنون بخش زیادی از اموال عمومی به جیب این نهاد سرازیر میشود. بسیاری از کارشناسان معتقدند که دولت در ازای اینکه این اموال عمومی را دریافت میکند، باید تولید کالای عمومی را نیز به عنوان وظیفه خود بداند. اما در ایران دولت برای اموال عمومی چاله های زیادی کنده است.
یکی از شعارهای اصلی دولتهای توتالیتر تبدیل انسان به یک انسان آرمانی است. موسی غنینژاد، اقتصاددان معتقد است این شعار به آن معناست که چنین حکومتهایی هنوز تعریف درستی از انسان ندارند.
اگر کمی در محافل اقتصادی رفت و آمد کنید متوجه میشوید که افراد طرفدار لیبرالیسم و کمونیسم بخش اعظمی از این گروهها را تشکیل میدهند. حتی با یک نگاه به قفسه کتب اقتصادی در کتابفروشیها هم میتوانید به سیطره این مکاتب پی ببرید.
این روزها برای صحبت از صنعت و بازار خودرو باید خیلی محتاط بود. چرا که جامعه نسبت به این موضوع بسیار حساس شده است و کوچکترین نظری که با نظرش در تضاد ببیند را به شدیدترین روش ممکن به باد انتقاد و حتی اتهام و افترا میگیرد.
دعوا بر سر دخالت دولت در اقتصاد مربوط به امروز و دیروز نیست.
ایدئولوژی اجباری بیماری است که حکومتهای زیادی به آن آلوده هستند.
مثل اکثر بازارها، جنگ اسرائیل و حماس بازار خودرو را با یک شوک مواجه کرد. اما در مورد این شوک دو، سه روزه نقطه نظرات متناقضی در بازار وجود دارد.
در شرایط کنونی کشور معدود صنعتی وجود دارد که در وضعیت خوبی قرار داشته باشد و بتواند با رقبای خارجی مقایسه شود. یکی از این صنایع، صنایع غذایی است.
استقلال و آزادی جزو شعارهای اصلی جمهوری اسلامی در ابتدای شکلگیری آن بود. اما علی سرزعیم، اقتصاددان معتقد است که در دهه ۶۰ این شعار دغدغه کمتر کسی بود و بیشتر یک شعار لوکس و بیمزه بود.
شوروی کمونیستی یکی از ابرقدرتهای دوره خود بود. اما نکته جالب اینجاست که وقتی به خاطرات مردم این حکومت نگاهی میاندازیم با آرزوهایی رو به رو میشویم که باور نمیکنیم توسط مردم یکی از دو قدرت بزرگ دنیا نوشته شده باشد.
