به گزارش اکوایران، نبرد جانشینی طولانی و حماسی خانواده مرداک پس از چند دهه، به مرحله نهایی چندمیلیارد دلاری رسیده است.
خانواده مرداک روز دوشنبه اعلام کرد که لاکلان مرداک توافقی را به پایان رسانده تا کنترل امپراتوری عظیم رسانهای خانوادهاش را برای دهههای آینده تضمین کند. طبق این توافق، امپراتوری شامل رسانههایی چون فاکس نیوز، نیویورک پست و والاستریت ژورنال پس از مرگ پدرش روپرت، همچنان رویکردی محافظهکارانه خواهند داشت. ارزش این توافق حدود ۳.۳ میلیارد دلار برآورد شده است.
این توافق چند ماه پس از تلاش روپرت و لاکلان برای تغییر یکجانبه شرایط «انتقال دارایی غیرقابل بازگشت» خانواده مرداک و محروم کردن سه خواهر و برادر بزرگتر لاکلان (پرو، لیز و جیمز) از حق رأی انجام شد. این اقدام ابتدا در دادگاه شکست خورد، اما در نهایت دو طرف را به میز مذاکره کشاند.
به گزارش نیویورکتایمز، طبق مفاد توافق، روپرت ۹۴ ساله که یک روزنامه کوچک استرالیایی را به قدرتمندترین امپراتوری رسانهای جهان تبدیل کرد، به خواسته دیرینهاش دست مییابد؛ حفظ چیزی که خود آن را «حامی صدای محافظهکار در دنیای انگلیسیزبان» مینامد، تحت رهبری وارث منتخبش، لاکلان.
طبق این توافق، سه خواهر و برادر بزرگتر لاکلان هر یک ۱.۱ میلیارد دلار برای سهمشان در امپراتوری دریافت خواهند کرد. این سهام اکنون در تراست موجود خانواده نگهداری میشود، که منحل خواهد شد. این مبلغ معادل حدود ۸۰ درصد ارزش سهام آنان در پایان معاملات روز جمعه است.
به عنوان بخشی از توافق، دعاوی حقوقی جاری میان روپرت و لاکلان ۵۴ ساله با سه خواهر و برادر بر سر تراست نیز پایان مییابد. یک تراست جدید خانوادگی مرداک تشکیل خواهد شد که شامل لاکلان و دو خواهر کوچکترش، گریس و کلویی خواهد بود. این تراست سهام کنترلی دو شرکت اصلی رسانهای مرداک، یعنی فاکس کورپوریشن و نیوز کورپ را در اختیار خواهد داشت.
این توافق بسیار پیچیده است و شامل وامها، شرکتهای واسطه و فروش سهام میشود و جزئیات آن اواخر هفته گذشته نهایی شد.
اختلاف بر سر تراست خانوادگی موضوعی بود که هم درون خانواده مرداک و هم بیرون از آن، توجه زیادی را جلب کرده بود، زیرا آینده امپراتوری رسانهایای را تعیین میکرد که نفوذ سیاسی گستردهای در سه قاره دارد.
این توافق تغییری فوری ایجاد نخواهد کرد؛ چراکه لاکلان در چند سال اخیر عملاً مدیریت امپراتوری مرداک را بر عهده داشته است. اما ابهام موجود درباره آینده این شرکت را برطرف میکند و رهبری بلندمدت او را تثبیت مینماید. تراست جدید تا سال ۲۰۵۰ معتبر خواهد بود و تضمین میکند که لاکلان دستکم تا آن زمان کنترل امپراتوری را حفظ کند.
به یک معنا، هر دو طرف به آنچه میخواستند رسیدهاند و میتوانند مدعی پیروزی شوند. پرو، لیز و جیمز که همگی کمتر از لاکلان گرایش محافظهکارانه دارند مشتاق بودند از امپراتوری رسانهایای که بارها با سیاستهایش مخالف بودهاند جدا شوند و میلیاردها دلار دیگر به ثروت کلانی که پیشتر از پدرشان به ارث بردهاند، اضافه کنند. آنان اکنون برای سهام خود بسیار بیش از آنچه لاکلان در مذاکرات خرید قبلی مایل به پرداخت بود، دریافت میکنند.
نبرد طولانی جانشینی محصول توافقی بود که روپرت هنگام طلاق از همسر دومش، آنا مان، انجام داد. در آن زمان او پذیرفت که پس از مرگش، کنترل مساوی امپراتوری به چهار فرزند بزرگترش، پرو، لیز، لاکلان و جیمز برسد و عملاً امکان تثبیت جانشین منتخب خود را از دست داد.
این وضعیت هرچه کشور بیشتر دوقطبی شد و فاکس نیوز همراه با مخاطبانش به سمت راست حرکت کرد، دشوارتر شد. خود خانواده مرداک هم بر سر سیاستهای محافظهکارانه امپراتوریشان دچار شکاف شد و حماسه جانشینیشان که الهامبخش یک درام پرطرفدار در شبکه اچ بی او شد به نوعی تمثیل سیاسی مدرن با پیامدهای جهانی تبدیل گردید.
زمانی که روپرت و لاکلان برای تثبیت رهبری لاکلان تلاش کردند با طرحی موسوم به «پروژه هماهنگی خانواده» شرایط تراست را تغییر دهند، تنش خانوادگی سال گذشته به اوج رسید. تراست به گونهای تنظیم شده بود که تا سال ۲۰۳۰ غیرقابل تغییر باشد. اگر روپرت پیش از آن تاریخ میمرد، پرو، لیز و جیمز میتوانستند یک بلوک مخالف تشکیل دهند و در برابر رهبری لاکلان بایستند. همچنین با پایان اعتبار تراست در سال ۲۰۳۰، این سه نفر آزاد میشدند تا سهام خود را بفروشند و خانواده کنترل شرکتی را که نزدیک به یک قرن پیش توسط کیت، پدر روپرت، بنیان گذاشته شده بود از دست میداد.
پرو، لیز و جیمز برای جلوگیری از تغییر تراست شکایت کردند و همین موضوع به یک نبرد حقوقی انجامید که در دادگاهی در رینو طی یک محاکمه ششروزه به اوج رسید. راهحل منطقی همواره خرید سهام معترضان بود، اما بعد از شکست سنگین روپرت و لاکلان در دادگاه، رسیدن به توافق غیرممکن به نظر میرسید.
آن محاکمه دههها تلخی و کینه خانوادگی را آشکار کرد و در نهایت دادگاه، تلاش پنهانی روپرت و لاکلان برای تغییر تراست را رد کرد. با این حال، همزمان با ادامه روند استیناف، دو طرف دوباره پای میز مذاکره برای خرید سهام نشستند.
طبق اسناد محرمانه دادگاه که نیویورک تایمز به آن دست یافته، رسیدن به این توافق آسان نبود. نه ماه گذشته برای خانواده مرداک پر از موجی از دادخواستهای محرمانه، مذاکرات پنهانی و هزینههای سنگین حقوقی بود.
پای میز مذاکره
پس از پیروزی پرو، لیز و جیمز در دادگاه رینو، آنها که در اسناد پرونده به عنوان «فرزندان معترض» شناخته میشدند به نظر میرسید تمایلی به انجام کاری نداشته باشند. اما هرچه روپرت پیرتر میشد، او و لاکلان بیشتر برای نهاییکردن توافق و تضمین رهبری لاکلان پیش از آنکه دیر شود، بیقرار میشدند.
روپرت و لاکلان بیش از همه از تأثیر منفی حکم دادگاه نگران بودند. کمیسر دادگاه، ادموند گورمن، تلاش پنهانی آنها برای تغییر تراست را «یک نمایش حسابشده» توصیف کرد که هدفش «تثبیت همیشگی کنترل لاکلان مرداک» بر امپراتوری بود. او همچنین نمایندگان شخصی روپرت در تراست، از جمله بیل بار دادستان کل سابق آمریکا که در این تلاش نقش کلیدی داشت را متهم به «سوءاستفاده از اختیارات و نقض وظایف امانی نسبت به تراست و ذینفعانش» کرد.
وکیل اصلی روپرت و لاکلان، آدام استریسند، در ژانویه استیناف اولیه را ثبت کرد و از یک قاضی ایالتی خواست رأی کمیسر گورمن را بررسی و رد کند. هر دو طرف از ابتدا توافق کرده بودند که پرونده توسط کمیسر امور ارث و وصیت نوادا بررسی شود و بنابراین امکان بازنگری قضایی بسیار محدود بود. قاضی تنها در صورتی میتوانست رأی را تغییر دهد که آن را «بهوضوح اشتباه» تشخیص دهد.
وکلای فرزندان معترض به رهبری گری بورنستاین گفتند که حکم کمیسر که یک متخصص در امور ارث بود بر اساس ماهها بازجویی، دادخواست و چند روز شهادت حضوری همه اعضای خانواده صادر شده و قانون قاضی را ملزم میکرد که این حکم را تأیید کند.
در ۲۴ فوریه، قاضی لین جونز درخواست برگزاری جلسه استماع شفاهی را صادر کرد، اقدامی که دستکم یک پیروزی موقت برای روپرت و لاکلان محسوب میشد، چون نشان میداد قرار نیست رأی کمیسر بدون بررسی، تأیید شود.
در آن مقطع، جیمز ناخواسته فرصت تازهای به روپرت و لاکلان داد. در ۱۵ فوریه، مجله آتلانتیک پروفایلی از جیمز منتشر کرد که ماهها در دست تهیه بود و با همکاری خود او شکل گرفته بود. در آن مقاله، جیمز پدرش را «زنستیز» خواند، توانایی تجاری برادرش را زیر سؤال برد و گفت فاکس به مخاطبانش «دروغ میگوید». او همچنین جزئیات حساسی از پرونده محرمانه را فاش کرد.
وکلای روپرت در نوادا به رهبری آدام استریسند درخواست مجازات قضایی علیه جیمز را ثبت کردند و استدلال کردند که او اطلاعات محرمانه را به خبرنگار داده و حتی از قاضی خواستند برگزاری یک دادگاه جدید درباره تراست را در نظر بگیرد. در مقابل، وکلای جیمز و خواهرانش به رهبری گری بورنستاین پاسخ دادند که گفتههای جیمز ربطی به این ندارد که آیا حکم کمیسر باید باقی بماند یا نه. آنها استدلال کردند بسیاری از اطلاعات محرمانه پیشتر در رسانهها منتشر شده بود: پیش از مقاله آتلانتیک، روزنامه نیویورک تایمز گزارشی جامع از پرونده محرمانه بر اساس اسناد لو رفته منتشر کرده بود.
تا ماه مارس، با نزدیک شدن جلسات استیناف در ماه مه، روشن شد که رأی کمیسر ممکن است آخرین بخش نباشد و روند رسیدگی ماهها ادامه یابد. در این زمان، نمایندگان دو طرف در باشگاه هاروارد نیویورک گرد هم آمدند تا درباره امکان خرید سهام (buyout) گفتوگو کنند.
موانع پایانی
روپرت سالها لاکلان را برای خرید سهام خواهر و برادرانش تحت فشار گذاشته بود و به او میگفت: «روی تواناییهای خودت حساب کن»، همان کاری که خود روپرت دههها پیش با خرید سهام خواهرانش انجام داده بود. لاکلان هم مشتاق این خرید بود، چون نگران بود پس از مرگ پدرشان، خواهر و برادرهایش کودتا کرده و او را سرنگون کنند و مسیر تحریریه رسانههای مرداک را تغییر دهند. همچنین بیم آن داشت که با انقضای تراست قدیمی در سال ۲۰۳۰، آنها سهامشان را به فردی خارج از خانواده بفروشند و کنترل خانواده بر امپراتوری از بین برود.
لاکلان پیشتر هم پیشنهاد خرید سهام داده بود، اما هیچوقت حاضر نشده بود بهای کامل را بپردازد.
او استدلال میکرد که چون سهام در تراست قفل شده، باید با تخفیف ارزشگذاری شود. یکبار ۵۰ درصد ارزش بازار را پیشنهاد داد، بار دیگر حاضر شد فقط سهام جیمز که او را بزرگترین تهدید برای رهبریاش میدید بخرد و قیمت را تا ۶۰ درصد افزایش داد.
طبق روایت فردی مطلع از مذاکرات، گفتوگوهای تازه برای خرید سهام از اواسط مارس آغاز شد. نمایندگان روپرت و چهار فرزند بزرگترش از اظهارنظر برای این گزارش خودداری کردند. در نشست باشگاه هاروارد، شماری از نمایندگان شخصی خانواده در تراست حضور داشتند، ربکا بروکس دستیار وفادار روپرت در بریتانیا و بیل بار نیز حاضر بودند.
در همین حال که مذاکرات خرید سهام شبانهروزی ادامه داشت، روند استیناف در رینو هم پیش میرفت. در آوریل، کمیسر گورمن رسیدگی حقوقی را تمدید کرد و با درخواست روپرت برای مجازات جیمز به خاطر مقاله آتلانتیک موافقت نشان داد. او نوشت دادگاه «مبنای منطقی دارد که باور کند جیمز مرداک دستور محرمانگی را نقض کرده و باید بهطور مناسب مجازات شود» و از او خواست در دادگاه حاضر شود تا از اقداماتش دفاع کند.
در ماه مه، درست زمانی که به نظر میرسید دو طرف به توافق نزدیک شدهاند، پرو، لیز و جیمز مطالبه جدیدی مطرح کردند: آنها میخواستند تراست تازه، مالیات فروش سهامشان را پوشش دهد. نمایندگان لاکلان نپذیرفتند و مذاکرات ناگهان فروپاشید.
به این ترتیب، سرنوشت تراست بار دیگر به دادگاه رینو بازگشت؛ جایی که قاضی جونز در اواخر ماه مه دو روز جلسه استماع شفاهی برگزار کرد.
در جلسه دادگاه، تنها روپرت و لاکلان و نمایندگانشان از جمله بیل بار و وکیل شخصیاش حاضر شدند. پرو، لیز و جیمز غایب بودند؛ حرکتی که به نظر میرسید پیامی روشن دارد: آنها حکم مطلوب خود را آنقدر قطعی میدانستند که نیازی به حضور نمیدیدند.
اما براساس صورتجلسه دادگاه، قاضی جونز این موضوع را بسیار جدی گرفت. او در پرسشهایش نشان داد که تمایل دارد به روپرت آزادی عمل قابلتوجهی بدهد تا با امپراتوریای که خود ساخته هر طور میخواهد رفتار کند. قاضی پرسید: «چه کسی بهتر از روپرت مرداک از قوتها و ضعفهای خانواده و فرزندانش خبر دارد؟»
پس از این جلسات، دو طرف بار دیگر به میز مذاکرات بازگشتند. به گفته فردی مطلع از روند گفتوگو، سه خواهر و برادر از پافشاری بر اینکه تراست جدید باید بار مالیات فروش سهامشان را پوشش دهد دست برداشتند و بر سر رقم ۳.۳ میلیارد دلار توافق کردند.
اما مانع دیگری همچنان باقی بود: لاکلان، پرو، لیز و جیمز تنها فرزندان عضو تراست خانواده نبودند. گریس و کلویی، دو دختر روپرت از همسر سومش وندی دنگ، نیز عضو تراست بودند. در ساختار تراست قدیمی، این دو هم حق داشتند در سال ۲۰۳۰ و با پایان تراست، سهامشان را بفروشند. حتی اگر لاکلان میتوانست پرو، لیز و جیمز را بخرد، باز هم لازم بود مانع از نقدکردن سهام توسط گریس و کلویی شود؛ اتفاقی که میتوانست کنترل او را تضعیف کند.
به همین دلیل، مذاکرات جداگانهای میان وکلای روپرت و لاکلان با نمایندگان گریس و کلویی آغاز شد. روپرت شخصاً با وندی که همچنان روابط دوستانهای با او داشت تماس گرفت و او را متقاعد کرد که دخترانش را تشویق کند در تراست جدید با لاکلان شریک شوند و به تلاش او برای خرید سهم پرو، لیز و جیمز بپیوندند.
نمایندگان لاکلان فشار میآوردند که قاضی دستور کمیسر گورمن را لغو کند. اما طرف جیمز شدیداً مخالف بود؛ آنها نمیخواستند لاکلان مدعی شود که آن حکم بیاعتبار شده است. در عمل این تفاوت اهمیتی نداشت. با رسیدن به توافق، حکم کمیسر دیگر هیچ اثر اجرایی نداشت. در نهایت، دو طرف به مصالحه رسیدند: درخواست رسمی برای لغو حکم مطرح نمیشود، اما توافق نهایی آن را عملاً بیاثر میکند.
