به گزارش اکوایران، هیئت سردبیری روزنامه واشنگتن پست در مقاله‌ای هشدار داد «آنچه می‌تواند بدتر از هرگونه توافق با ایران باشد، عدم توافق است».

در این مقاله آمده است: برجام که معمولاً به عنوان توافق هسته ای ایران شناخته می شود وقتی در اواسط ژولای 2015 اعلام شد نه به عنوان یک راه حل دائمی برای مهار کامل برنامه هسته‌ای ایران، بلکه به عنوان تلاشی برای خرید زمان در آن راستا معنا داشت. دولت اوباما با مشارکت فرانسه، بریتانیا، آلمان، چین و روسیه توافق کرد که ایران غنی سازی اورانیوم را تا سال 2031 در ازای لغو تحریم های اقتصادی به ارزش ده ها میلیارد دلار محدود کند.

با توجه به آنچه که ممکن است در غیر این صورت اتفاق بیفتد -حمله پیشگیرانه [ادعایی]اسرائیل و به تبع آن جنگ گسترده‌تر- توافق، همانطور که در آن زمان اشاره کردیم، «پیچیده و پرهزینه» بود، اما «در کوتاه‌مدت به جایگزین احتمالی ترجیح داده شد».

امروز، پرزیدنت بایدن در حال مذاکره برای از سرگیری توافق با ایران است که بدون شک نیاز به تحلیلی مشابه، دشوار و اریابی ریسک-فایده دارد. این ارزیابی با اذعان به اینکه دولت بایدن خود را در چنین موقعیتی می‌بیند آغاز می‌شود، زیرا در سال 2018، سلف او، دونالد ترامپ، ایالات متحده را به‌طور یکجانبه از برجام خارج کرد و اگرچه ایران در ابتدا با خویشتن‌داری پاسخ داد، اما از آن زمان به بعد غنی‌سازی اورانیوم را افزایش داده است، تا جایی که اکنون می‌تواند در عرض چند هفته به آستانه هسته‌ای برسد (به جای زمان گریز یک‌ساله تحت برجام).

در همین حال، رویکرد آقای ترامپ - تشدید تحریم‌ها - به اقتصاد ایران آسیب زد، اما نتوانست مانع توسعه هسته‌ای ایران و سیاست‌های منطقه‌ای اش شود.

در ابتدا، با توجه به موضع ایران مبنی بر اینکه صحبت با کشوری که به توافقاتش پایبند نیست، فایده ای ندارد، وعده آقای بایدن برای احیای برجام بعید به نظر می رسید. با این حال، گزارش‌های اخیر از وین، جایی که مذاکره‌کنندگان آمریکایی و ایرانی از طریق واسطه‌ها در حال تعامل هستند، حاکی از آن است که تهران ممکن است همچنان با تعلیق برنامه‌اش در ازای رهایی از تحریم‌های آمریکا موافقت کند.

توافق در سال 2031 به پایان خواهد رسید، همانطور که در برجام بود، و زمان گریز هسته‌ای ایران احتمالاً کمتر از آنچه خواهد بود که در صورت عدم خروج آمریکا از برجام حاصل می‌شد. به عبارت دیگر، اگر توافق با ایران انجام شود، ایالات متحده ممکن است زمان کمتری نسبت به سال 2015 با قیمت بالاتری خریداری کند. همسایگان ایران، نه تنها اسرائیل، بلکه عربستان سعودی نیز عصبی خواهند بود.

این یک توافق «طولانی‌تر و قوی‌تر» که شامل توسعه موشکی ایران نیز می‌شود، نخواهد بود که تیم بایدن زمانی خواستار آن شد. قابل قبول بودن یا نبودن آن بستگی به جزئیات دارد، به ویژه اینکه ایران چقدر به بازرسان بین المللی ضمانت می دهد، و این بستگی به پیگیری‌هایی دارد که آقای بایدن در زمینه بازدارندگی [ادعایی] ایران در سراسر منطقه ارائه می دهد.

مانند سال 2015، ایالات متحده نباید اجازه دهد که «بهترین، دشمن خیر باشد»، مشروط بر اینکه مذاکره کنندگان آن واقعاً تا آنجا که ممکن است خوب عمل کرده باشند.