بسیاری از روشنفکران پروژه نوسازی و توسعه برای پیشرفت ایران را برپایه نادیده گرفتن سنت پیگیری کردهاند. از آنجا که پیشرفت خود پیامد گسترش آگاهی است و سنت انباشت آگاهی، بیآنکه آگاهی نو بر انباشت آگاهی پیشیین نشسته باشد، پیامد آن که توسعه باشد در دسترس نخواهد بود.
سنت مداران نیز با فرو کاستن سنت به یکی از عناصر آن و وجه قدسی بخشیدن به آن و نادیده گرفتن تجدد و نوخواهی، سنت را از پویایی تهی کردهاند.
حال آنکه گفتگوی جدید و قدیم بر پایه خردورزی هم گوهر سنت را به کار میگیرد و هم سازه نو را پیشکش مردمان میکند.
