به گزارش اکوایران؛ ایران در میان کشورهای منطقه از سابقه طولانی در تدوین برنامه های توسعه برخوردار است. در قبل از انقلاب 5 برنامه و در پس از انقلاب 6 برنامه توسعه تا کنون نوشته شده است. اولین برنامه توسعه در بعد از انقلاب در سال 68 یکسال پس از پایان جنگ تدوین شد اما به طور کلی برنامه های توسعه در چند دهه گذشته سر و صدای زیادی داشته است، از جنجالی ترین برنامه ها نیز می توان به برنامه چهارم اشاره کرد. همچنین در طول سال های پس از انقلاب موضوع عدم تحقق اهداف  برنامه توسعه در کشور، از سوی بسیاری از کارشناسان مورد انتقاد قرار گرفته است و به عقیده آنان اهداف تعیین شده با عملکرد همخوانی ندارد.

اکنون رییس مرکز پژوهش های مجلس با بیان اینکه برای عبور از مشکلات اقتصادی، می بایست از ظرفیت های انباشته منطقه ای، فرامنطقه ای و بین المللی بهره برده شود، گفت: صنعت نفت و گاز نیازمند 100 میلیارد دلار و صنعت برق نیازمند 25 میلیارد دلار سرمایه گذاری است که اینها در برنامه هفتم توسعه باید مورد توجه قرار گیرد.

ه گزارش روابط عمومی مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی، دکتر بابک نگاهداری در افتتاحیه سلسله نشست‌های «گفتمان سیاستی» که امروز(سه‌شنبه 7 تیرماه 1401) به میزبانی دانشکده مدیریت، علم و فناوری دانشگاه صنعتی امیرکبیر و با مشارکت مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی برگزار شد، تاکید کرد که کشور ایران ظرفیت های بسیار بالایی از منظر نیروهای انسانی و نخبگانی دارد و مرکز پژوهش‌های مجلس برنامه‌های متعددی برای استفاده حداکثری از ظرفیت نخبگان کشور در حوزه‌های مختلف دارد.

ی با اشاره به تدوین برنامه هفتم توسعه گفت: در کشور چالش‌های انباشته‌ای وجود دارد، ولی در مقابل آن فرصت‌های استفاده نشده انباشته هم وجود دارد، که با حکمرانی و مدیریت صحیح، می‌توان امیدوار بود که مسیر پیشرفت توسعه کشور به سرانجام مطلوبی برسد. رییس مرکز پژوهش‌های مجلس یادآور شد: برای عبور از مشکلات اقتصادی، می‌بایست اقتصاد کشور از فرصت‌های انباشته ظرفیت‌های منطقه‌ای، فرامنطقه‌ای و بین‌المللی بهره ببرد. وی در تشریح نیازمندی‌های سرمایه‌گذاری در صنایع اصلی کشور برای نوسازی و بهبود جایگاه آنان، صنعت نفت و گاز را نیازمند 100 میلیارد دلار و صنعت برق را نیازمند 25 میلیارد دلار سرمایه‌‌گذاری دانست که اینها در برنامه هفتم توسعه باید مورد توجه قرار گیرد.

وی در این نشست که با محوریت گفتمان سیاستی «واردات خودرو» برگزار شد، گفت: برنامه‌های توسعه‌ای کشور عمدتا بدون توجه به ظرفیت‌های ژئوپلیتیکی و منطقه‌ای کشور تدوین شده است به صورتی که در نگاه اول می‌توان برنامه‌های توسعه‌ای تدوین شده را برای هر کشور دیگری هم در نظر گرفت. بر همین مبنا ضروری است تا ملاحظات جغرافیای سیاسی و اقتصادی کشور در سیاست‌گذاری‌های آتی بیش از گذشته مدنظر قرار گیرد. پس از تشریح جزئیات مشکلات صنایع مادر کشور، به فرصت‌های انباشته و مغفول کشور در نظام بین‌الملل اشاره کرد و گفت: یکی از موهبت‌های الهی، جغرافیای سیاسی کشور است که می‌بایست از آن بهره‌مند شویم، ولی تاکنون از فرصت‌های ژئوپلوتیک و ژئواکونومی کشور استفاده نکرده‌ایم و جغرافیای ما تا به حال تاثیری در وضعیت اقتصادی کشور نداشته است. به عنوان مثال یکی از مهمترین مزیت‌های رقابتی کشور ایران، هاب منطقه‌ای بودن از منظر وصل کریدور شمال به جنوب (اوراسیا تا خلیج فارس) و کریدور شرق به غرب (جاده ابریشم) است که می‌باید در طراحی سیاست‌هایی که برای کشور ایران انجام می‌شود مورد توجه باشد.

وی در تشریح وضعیت صنعت حمل و نقل افزود: اگر بخواهیم در کریدورهای و ترانزیت‌ بین‌المللی نقش آفرینی کنیم، مدل جاده‌ای مدل مناسبی نیست و باید به سمت توسعه انتقال ریلی و دریایی پیش برویم. همچنین بر درهم تنیدگی اقتصادی با کشور‌های منطقه‌ای و تبادلات کالاها، خدمات و انرژی اشاره کرد و این مهم را باعث ثبات و ارتقاء امنیت کشور دانست.

نگاهداری یک فرصت مهم انباشته و مغفول را موضوع اقتصاد دانش بنیان معرفی کرد و افزود: در سال‌های گذشته زیرساخت شرکت‌های دانش بنیان را توسعه دادیم، ولی از جهت‌دهی به آنان مغفول ماندیم و در 5 سال روبرو باید در هدفمندی و جهت‌دار کردن فعالیت شرکت‌های دانش بنیان به سمت رفع نیازمندی‌های صنعت و جامعه حرکت کنیم، مثلا صنایع خودروسازی ما باید این احساس نیاز را کنند که با شرکت‌های دانش‌بنیان مربوط ارتباط برقرار کنند تا بتوانند ظرفیت‌های خود را از این طریق تقویت کنند. وی ضمن اشاره به اقتصاد دانش بنیان به عنوان یکی از پنجره‌های فرصت در کشور تاکید کرد: با توجه به شکل‌گیری پلتفرم دانش بنیان در کشور، لازم است تا از این ظرفیت برای رفع نیازهای کشور استفاده جدی شود.

رئیس مرکز پژوهش ها در پایان ظرفیت جمعیت جوان و نخبه کشور را به عنوان فرصت انباشته و مغفول ملی خواند و تاکید کرد: توجه به جمعیت و نسل دهه 60 و 70 اهمیت بسزایی دارد چراکه بخشی از نخبه‌های کشور را به علت مهاجرت از دست داده‌ایم و باید این جریان رو معکوس کرد و با به‌کارگیری ‌نخبگان و تبدیل آنها به موتور توسعه صنعت کشور، صنعت و اقتصاد کشور را بهبود بخشیم.