ناتوی آسیایی و هراس هسته‌ای جدید آمریکا

به گزارش اکوایران،طی چند ماه گذشته، بسیاری از تحلیلگران غربی عمیقا نگران این احتمال بوده اند که پوتین در اوکراین به سلاح هسته ای تاکتیکی متوسل شود. اما پوتین تنها رهبر سیاسی نیست که توانایی استفاده از سلاح های کشتار جمعی را دارد. در سال گذشته، کیم جونگ اون، رهبر کره شمالی یک موشک بالستیک پرتاب شده از زیردریایی، یک موشک بالستیک متحرک، یک سامانه موشکی جدید پدافند هوایی زمین به هوا، یک موشک کروز استراتژیک با برد بالا و چندین موشک مافوق صورت را آزمایش کرده است. علاوه بر این نشانه هایی وجود دارد دال بر این که کره شمالی در حال آماده سازی هفتمین آزمایش هسته ای خود است، احتمالا برای به نمایش گذاشتن یک سلاح هسته ای تاکتیکی نسل بعدی فشرده تر.در همین راستا «سو می تری»، محقق حوزه آسیا و فعال در مرکز مطالعات استراتژیک و بین الملل با انتشار یادداشتی ضمن اشاره به چرایی فعل و انفعال های تحریک آمیز کره شمالی که مسبوق به سابقه است، به فضای حاکم بر ساختار جهانی و در هم پیچیده شدن تنش ها اشاره کرده و نوشته که درگیری ها میان قدرت های بزرگ مشوق رهبر کره شمالی برای تدام مانورهای پر حاشیه است. اکو ایران این یادداشت را که در فارین افرز  تحت عنوان« ظرفیت هولناک هسته ای اون» منتشر شده را در دو بخش ترجمه کرده که پیش از این بخش نخست آن با عنوان «دکترین هولناک «اون»: مانور شمشیرهای هسته‌ای»  منتشر شده و در ادامه بخش دوم و پایانی منتشر می گردد:

بی اعتمادی به آمریکا و هراس از بازگشت ترامپ

از منظرکره شمالی حمله روسیه به اوکراین، نشان از اهمیت داشتن تسلحیات هسته ای دارد. کیم بدون شک این سوال را مطرح می کند که اگر اوکراین در سال 1994 از سلاح های هسته ای اش دست نمی کشید، پوتین امروز به خود اجازه حمله را می داد یا نه. به نظر می رسد صرفا داشتن سلاح های کشتار جمعی می تواند بقای این رژیم را ( به باور رهبر کره شمالی) تضمین کند. همه این تحولات- به شکلی جدی کره جنوبی را ناارام کرده؛ کشوری بدون سلاح هسته ای که امروز با یک همسایه مسلح به چنین سلاحی روبرو است. کره جنوبی به شکلی سنتی برای ایمن ماندن به بازدارندگی هسته ای آمریکا متکی بوده، اما دونالد ترامپ، رئیس جمهوری وقت ایالات متحده، با خارج کردن نظامیان آمریکایی از این کشورآن هم در شرایطی که سئول برای حمایت از آنها پول پرداخت می کرد، به شکلی چشم گیری به بی اعتمادی حاکم دامن زد. کره جنوبی و سایر متحدان ایالات متحده به واسطه دلایل قوی نگران بازگشت ترامپ یا هر چهره ای هستند که با شعار « اول آمریکا» در کارزار 2024 وارد کاخ سفید شود، آن زمان چه اتفاقی برای این گروه از بازیگران رخ خواهد داد؟ این که آیا متحدان آسیایی آمریکا در آن شرایط می توانند به چتر هسته ای ایالات متحده تکیه کنند یا نه، بالاخص به دلیل آسیب پذیری فزاینده ایالات متحده در برابر حمله هسته ای کره شمالی.

چراغ سبز آمریکا به هسته ای شدن سئول؟

کره جنوبی به شکلی جدی در باب افزایش توان بازدارندگی کشورش فعالیت می کند. این کشور ممکن است واشنگتن را برای چرخش سیستم های تسلیحاتی با قابلیت های هسته ای پیشرفته بیشتر چون بی 52 اس یا اف 35 تحت فشار قرار دهد. آنها همچنین قادرند که به سبک ناتو به مقوله اشتراک گذاری تسلیحات هسته ای میان ایالات متحده و کره جنوبی یا استقرار دوباره سیستم های هسته ای تاکتیکی آمریکا؛ سیستم هایی که در سال 1991 از کره جنوبی خارج شدند؛ تاکید کنند. در این میان رادیکال ترین گزینه آن است که کره جنوبی بخواهد هسته ای شود.در نظرسنجی های اخیر، 55 درصد از مردم این کشور از چنین تصمیمی حمایت کردند. این افزایش ده امتیازی در یک سال نشان دهنده آن است که سئول وضعیت هشدار دهنده افزایش سلاح های کشتارجمعی کره شمالی را پذیرفته.

بعید است که دولت ایالات متحده از هیچ کدام از این پاسخ های احتمالی سیاسی کره جنوبی به غیر از چرخش های گاه به گاه هواپیماها و کشتی های آمریکایی با قابلیت هسته ای به کره جنوبی حمایت کند. واشنگتن بالاخص با استقرار دوباره تسلیحات هسته ای تاکتیکی به کره جنوبی و یا توسعه سلاح هسته ای توسط این بازیگر، مخالفت خواهد کرد. بسیاری از اعضای ارتش ایالات متحده به سادگی اتخاذ چنین تصمیم هایی را لازم نمی دانند چرا که ایالات متحده می تواند با استفاده از سلاح های متعارف بسیار دقیق اهداف کره شمالی را هدف قرار داده و بدان ها ضربه زند. از همین رو اگر درگیری ها تشدید شود و حمله هسته ای ضروری باشد، این کشور می تواند تسلیحاتش را از سکوهای امن ایالات متخده مانند زیردریایی های مجهز به موشک های بالستیک یا بمب افکن های دوربرد که نیازی به استقرار در شبه جزیره ندارند، پرتاب کند.

 هراس آمریکا از هسته شدن متحد آسیایی

 کارشناسان نظامی آمریکایی نگرانند که اگر تسلیحات هسته ای ایالات متحده در کره جنوبی مستقر شوند، اهدافی وسوسه برانگیز برای حمله پیشگیرانه کره شمالی تلقی گردند. از منظر ایالات متحده، کره جنوبی باید متقاعد شود که 285 هزار سرباز آمریکایی مستقر در این کشور نشان دهنده تعهد عمیق ایالات متحده به دفاع از سئول است. اما این استدلال ها بسیاری از چهره های بدبین در کره جنوبی را متقاعد نمی کند چرا که آنها در هراسند زرادخانه هسته ای کره شمالی بتواند از مداخله ایالات متحده جلوگیری کند و همزمان انتخاب یک رئیس جمهور انزوا طلب آمریکا موجب شود تا این اتحاد به خطر بیافتد.

گزینه های یول

یون سوک یول، رئیس جمهوری کره جنوبی بعید است که گامی رادیکال تر چون شروع برنامه تسلیحات هسته ای بردارد چرا که این کشور در باب این مسئله درگیر اختلاف نظر جدی است( حزب مخالف لیبرال، که اکثریت قانونگذاران را تشکیل می دهد، قاطعانه با این رای و نظر مخالف است). علاوه بر این چنین تصمیمی چالش های زیادی را به دنبال خواهد داشت و خطر ایجاد شکاف با ایالات متحده را به دنبال دارد، همان رخدادی که در دهه 1970 رخ داد؛ زمانی که رئیس جمهوری وقت برنامه هسته ای محرمانه ای را کلید زد اما در ازای تضمین های امنیتی ایالات متحده این پروژه را رها کرد.

برای پیگیری قانونی داشتن تسلیحات هسته ای، کره جنوبی باید از معاهده منع گسترش خارج شود یا در معرض تحریم های بین المللی قرار گیرد. پس از اتخاذ چنین تصمیمی موجب خواهد شد تا کره جنوبی در سطح بین الملل منزوی شود- همانگونه که پاکستان در ابتدای هسته ای شدنش، این وضعیت را تجربه کرد؛ علاوه بر این، اتحاد ایالات متحده و کره جنوبی هم ممکن است تحت فشارهای جدیدی قرار بگیرند( اسرائیل و هند علیرغم داشتن برنامه هسته ای چندان در عرصه بین المللی منزوی نیستند). علاوه بر این، چنین اقدامی خطر حمله پیشگیرانه کره شمالی را قبل از این که کره جنوبی بتواند برنامه تسلیحاتی خود را عملیاتی کند را افزایش می دهد. البته ژاپن و چین می توانند با تقویت برنامه های تسلیحاتی شان پاسخ دهند. ژاپن قادر است هسته ای شود. چین هم می تواند زرادخانه هسته ای قابل توجه خود را گسترش دهد.

ناتوی آسیایی؟

گزینه کم تر تحریک آمیز می تواند این باشد که ایالات متحده اشتراک هسته ای را مانند آنچه در حال حاضر با متحدانش در ناتو انجام می دهد را ارائه کند. ایالات متحده مدت ها است که چنین ترتیباتی را در چندین کشور عضو ناتو تجربه کرده که عبارت است استقرار تسلیحات هسته ای ایالات متحده در قلمروی آنها است که در صورت بروز درگیری توسط هواپیماها و خلبان ها آن گروه از بازیگران تحویل داده شود. پس اگر نبرد بزرگی آغاز گردد، گروه برنامه ریزی هسته ای ناتو باید صراحتا موافقتش را برای استقرار این تسلیحات ارائه دهد. یعنی رئیس جمهوری ایالات متحده و نخست وزیر بریتانیا نیز باید مجوز لازم را صادر کنند البته مشروط بر آن که بمب های بی 61 توسط جنگده های اروپایی تحویل داده می شد.

در مجموع می توان وقایع را اینگونه تصور کرد که ترتیبات مشابهی با کره جنوبی- یکی از مهم ترین متحدان غیرناتوی ایالات متحده -در حال توسعه است. پنتاگون ممکن است درست بگوید که از منظر نظامی، چنین سیاستی چندان قابل توصیه نیست. با این حال، این گزاره می تواند به تقویت بازدارندگی و اطمینان بخشیدن به مردم کره جنوبی در رویارویی با تهدیدهای کره شمالی کمک کند.

روشن است که چرا هیچ یک از گزینه های تقویت بازدارندگی کره جنوبی هنوز اجرایی نشده است؛ چرا که همه این گزاره ها با مشکلات بسیاری روبرو خواهند شد. اما این حس قوی در کره جنوبی وجود دارد که باید برای از میان بردن نگرانی های امنیتی روبه رشد فکری کرد.

گزینه خروج از بن بست

تهدیدهای کره شمالی افزایش یافته و از زمان ریاست ترامپ، ضمانت های امنیتی ایالات متحده چندان قدرتمند به نظر نمی رسد. دولت بایدن باید برای تقویت ائتلاف اقدامی کند چرا که تحت فشار بسیاری قرار دارد. کارگروهی که توسط شورای روابط خارجی شیکاگو تعریف شد، توصیه های مفیدی را ارائه کرد از جمله تعریف کردن کره جنوبی، در کنار استرالیا و ژاپن در یک گروه برنامه ریزی هسته ای آسیایی که به درک بهتر و بیشتر از سیاست های هسته ای ایالات متحده کمک می کند.

کره جنوبی همچنین می تواند در گفتگوهای امنیتی چهارجانبه؛ اتحادی که ایالات متحده را در کناراسترالیا، هند و ژاپن تعریف کرد، شرکت کند. البته مشکل این است که سیاست های امروز بایدن ممکن است توسط رئیس جمهوری بعدی لغو شود. با این حال، این حرکت ها می توانند به کره جنوبی اطمینان دهند که به حال خود رها نشده است.