راه‌اندازی کمپین ارعاب؛ چگونه کارآمدترین حکومت اقتدارگرای جهان اعتراضات مردمی را سرکوب می‌کند؟

اکوایران: ابتدا حسابدار و نویسنده را بردند. سپس معلم زبان انگلیسی را. و چند روز بعد، پلیس سراغ سردبیر انتشارات پکن آمد.

چهار زن بازداشت شده با هم دوست بودند. آنها اوقات فراغت خود را مانند بسیاری از جوانان کنجکاو و خلاق در پایتخت چین می‌گذراندند: میزبانی انجمن کتاب‌خوانی، تماشای فیلم، بحث در مورد مسائل اجتماعی مانند فمینیسم و حقوق اقلیت‌ها. زمانی که اعتراضات علیه محدودیت‌های ویروس کرونا در ماه نوامبر در سراسر چین، از جمله در پکن آغاز شد، آنها نیز در آن شرکت کردند. و اکنون، آنها جزو کسانی هستند که در ارتباط با این اعتراضات دستگیر شده‌اند.

کمپین ارعاب

بنابر گزارش نیویورک‌تایمز، حکومت چین کمپین ارعابی را علیه افرادی که در تظاهرات حضور داشته‌اند به راه انداخته است، تظاهراتی که بزرگ‌ترین چالش برای حاکمیت حزب کمونیست در دهه‌ها بوده است و زبان‌درازی مردم به رهبر آن، شی جین پینگ.

به نظر می رسد این حزب مصمم است تا به هر کسی که با این طغیان نارضایتی عمومی جسور شده است هشدار دهد، طغیانی که چند روز بعد با تصمیم ناگهانی پکن برای کنار گذاشتن محدودیت‌های کرونا همراه شد. از آن زمان، چالش‌های داخلی افزایش یافته است: بیکاری جوانان بالا است، اقتصاد در حال کند شدن است، و ابتلا و مرگ‌ومیرهای کووید افزایش یافته است.

مقامات این بازداشت‌ها را به طور رسمی اعلام نکرده‌اند و تا حد زیادی حتی از اشاره به اعتراضات خودداری کرده‌اند. حزب در تلاش برای فرونشاندن ناآرامی‌ها بدون برافروختن بیشتر خشم عمومی، غالباً به دنبال سرکوب محتاطانه بوده است.

اما اخبار مربوط به دستگیری و بازجویی از بسیاری از معترضان به طور گسترده در میان کسانی که در تظاهرات شرکت کردند- یا از آن‌ها به عنوان امیدی برای تولد دوباره جامعه مدنی حمایت کرده‌اند- پخش شده است. برای بسیاری، این سرکوب یادآور عدم تحمل مقامات حزب نسبت به مخالفان و خطراتی است که با ایستادن در مقابل پکن همراه است.

همیشه دست غرب پشت‌پرده است!

حزب همچنین در تلاش است تا معترضان را با معرفی آنها به عنوان ابزار قدرت‌های خارجی بی اعتبار کند. پکن مدت‌هاست که مخالفت‌های داخلی را به عنوان تلاش‌های مورد حمایت غرب برای برانداختن حکومت نادیده گرفته است- از درخواست‌ها برای حقوق زنان گرفته تا فعالیت‌های طرفدار دموکراسی تا ناآرامی‌های قومیتی. اعتراضات علیه «کووید صفر» از این قاعده مستثنی نبود: یک دیپلمات چینی گفته است که برخی از تظاهرکنندگان «توسط نیروهای خارجی خریده شده‌اند».

نیویورک تایمز با چند تن از آشنایان به پرونده چهار زن دستگیر شده گفتگو کرد. آنها به دلیل ترس خواستند نامشان فاش نشود تا بتوانند جزئیاتی در مورد دستگیری و بازجویی این زنان ارائه دهند. تبلیغات چین، فمینیسم را به عنوان یکی دیگر از ابزارهای نفوذ غرب محکوم می‌کند.

این زنان گفته‌اند انگیزه‌شان اعتقادات خودشان بوده است و اعتقاد به این که حتی در چین حق دارند که آنها را ابراز کنند.. قبل از دستگیری در ماه دسامبر یکی از زنان، کائو ژیسین، سردبیر انتشارات، ویدئویی را ضبط کرد و به دوستانش سپرد تا در صورت ناپدید شدن، آن را به اشتراک بگذارند. تا آن زمان لی سیچی، 27 ساله، نویسنده مستقل؛ و ژای دنگروی، معلم انگلیسی هردو ناپدید شده بودند.

خانم کائو، 26 ساله، در این ویدئو می‌گوید: «ما به این جامعه اهمیت می‌دهیم. در طول تظاهرات، ما به نظم عمومی احترام گذاشتیم و هیچ درگیری با پلیس ایجاد نکردیم؛ پس چرا هنوز باید به طور مخفیانه ما را ببرید؟»

برخی از کاربران شبکه‌های اجتماعی چینی سعی کرده‌اند با جمع‌آوری فهرست‌های مختلف اسامی ده‌ها فرد ناپدید شده را منتشر کنند.

اما سیستم حقوقی در چین غیرشفاف است و رسانه های اجتماعی به شدت سانسور می‌شوند. طبق قوانین چین، پلیس می‌تواند افراد را بیش از یک ماه بدون جرم مشخصی بازداشت کند.

لو پین، یک فعال فمینیست چینی که اکنون در ایالات متحده زندگی می کند، گفت: «دولت چین باید به دنبال توضیحی باشد که با منطقشان مطابقت داشته باشد. آنها معتقد نیستند که مردم می‌توانند به تنهایی و بر اساس احساس سیاسی خودشان دست به تظاهرات بزنند. حتماً باید یک «دست پنهانی» وجود داشته باشد و آن‌ها را سازماندهی کند. در چین، فمینیسم آخرین جنبش اجتماعی فعال و قابل مشاهده‌ی باقی‌مانده است.»

جرقه تظاهرات

تظاهرات در پکن با مراسم شمع روشن کردن برای حداقل 10 نفری آغاز شد که در آتش‌سوزی آپارتمانی در منطقه دورافتاده سین کیانگ در ماه نوامبر جان خود را از دست دادند. بسیاری از چینی‌ها معتقدند که قفل کردن درب آپارتمان‌ها به علت محدودیت‌های کووید مانع از فرار قربانیان شده است، اگرچه دولت این موضوع را رد کرده است.

خانم کائو در ویدیوی خود گفت که آن‌ها بخاطر غم خود در مراسم شرکت کرده بودند.

« زمانی که هموطنانمان کشته می‌شوند ما احساسات مشروعی برای ابراز داریم. ما برای کسانی که جان خود را از دست دادند احساس همدردی می‌کنیم و به همین دلیل رفتیم.»

در آن شب، پلیس پکن نسبتاً خوددار بود، حتی زمانی که این مراسم شمع روشن‌کردن به یک اعتراض خیابانی تبدیل شد که خواستار پایان دادن به «کووید صفر» و آزادی‌های سیاسی بیشتر بود. افسران از شرکت‌کنندگان فیلم می‌گرفتند اما افراد در محل را بازداشت نکردند.

اما این خیلی زود تغییر کرد. در روزهای پس از آن، کسانی که در تظاهرات پکن و سایر شهرها شرکت کرده ‌بودند، گفتند که ماموران پلیس به درب خانه‌هایشان آمده و از آنها پرسیده‌اند که چرا و با چه کسی به تظاهرات رفته‌اند. به برخی گفته شده است که از داده‌های موقعیت مکانی تلفن آنها برای ردیابیشان استفاده شده است.

استراتژی سرکوب

افراد آشنا به پرونده 4 زن ناپدید شده گفتند که پلیس آن‌ها را به «ستیزه‌جویی و ایجاد مشکل» متهم کرده است، جرمی مبهم که اغلب منتقدان را به آن متهم می‌کنند تا آنها را ساکت کنند. مجازات آن تا پنج سال حبس است.

خانم لو، فعال فمینیست ساکن آمریکا، گفت تمرکز آشکار پلیس بر افرادی که سازمان‌دهنده تظاهرات و یا حتی بخشی از گروه بزرگی نیستند، نشان می‌دهد که حزب کمونیست چطور جامعه مدنی را از بین برده است.

او گفت: «پس از این همه سال سرکوب، این افراد به تهدیدکننده‌ترین نیرو در نظر پلیس تبدیل شده‌اند. این جوامع که معمولاً سیاسی نیستند- افرادی که با هم غذا می‌خورند، فیلم تماشا می‌کنند، کتاب می‌خوانند یا درباره هنر صحبت می‌کنند - در زمان‌های کلیدی، می‌توانند پتانسیل فعالیت سیاسی را داشته باشند.»

انگیزه اصلی مقامات در پیگیری پرونده‌های این چهار نفر، احتمالاً سرکوب آن‌ها به طور خاص نیست، بلکه به طور کلی هشدار دادن به دیگرانی است که ممکن است از تظاهرات الهام گرفته باشند.

در حالی که از در اواخر سال گذشته، اعتراضات سیاسی به طور گسترده تکرار نشده‌اند، در هفته‌های اخیر تظاهرات پراکنده در مورد موضوعات متنوع‌تر ادامه داشته است. استیو تسانگ، مدیر برنامه چین در مؤسسه SOAS در لندن، گفت: «مرگ‌ومیرها و ابتلاهای بی‌شمار به کرونا که به دنبال رها کردن ناگهانی محدودیت‌ها رخ داده‌اند می‌توانند خشم برانگیز باشند.»

پروفسور تسانگ گفت: «در درازمدت، آسیب به اعتبار و مشروعیت حزب و شی جین پینگ، قابل توجه خواهد بود. و با دیدن اینکه این آسیب می‌تواند به اعتراض سیاسی تبدیل شود، ارعاب اساساً تنها کاری است که حکومت انجام می‌دهد تا اطمینان حاصل کند که این اتفاق دوباره نمی‌افتد.»