مسعود نیلی اعتقاد دارد: سیاستگذاری در ایران دو رکن داشته؛ تعارض با برخی کشورها در سیاست خارجی و رفاه یارانه‌ای به مدد دلارهای نفتی.

او می‌گوید: اگر دهه ۹۰ از دست رفته است، تقاص این دو‌ راهبرد بلندمدت و رویکرد نفتی هست.

محمد فاضلی با رویکرد جامعه‌شناختی از نردبان توسعه می‌گوید که یک ستون آن توافقات داخلی و ستون دیگر توافقات خارجی است و پله‌های آن ارزش‌ها و دارایی جامعه است.

او اعتقاد دارد: در جامعه ایران دوباره باید این حس ایجاد شود که توان کنترل دولت را دارد و لازمه آن انعقاد یک قرار جدید اجتماعی میان دو طرف است.