آیا پیلاتس آن‌قدری که می‌گویند خوب هست؟

به گزارش اکوایران، نیویورک تایمز در مطلبی به ورزش محبوب این سال‌ها پرداخته؛ پیلاتس. شروع گزارش با شرح تجربه شخصی هنرمندی است که در بالا خواندید. 

پیلاتس برای او تجربه‌ای انقلابی بود. آن‌طوری که شری می‌گوید، در توانایی‌های حرکتی، پیلاتس به او «قدرت و اعتمادبه‌نفس» بخشید. او به‌طور کامل از آسیبش بازیابی یافت و همین اتفاق الهام‌‌بخش آن شد که او پیلاتس را ادامه دهد؛ امروز شری مربی پیلاتس است و از این راه امرار معاش می‌کند.

خانم شری جمله معروف مبدع این ورزش، بوکسور آلمانی به نام ژوزف پیلاتس را تکرار می‌کند که «در ۱۰ جلسه احساس بهتری می‌کنید، ۲۰ جلسه خوش‌هیکل‌تر می‌شوید و در ۳۰ جلسه بدنِ کامل جدیدی خواهید داشت.» گزارش‌ نیویورک‌تایمز می‌نویسد، هیچ ورزشی علی‌القاعده نمی‌تواند وعده «بدنی جدید» به ما بدهد اما عاشقان پیلاتس می‌گویند «تمرین‌های مقاوتی با وزن پایین» بدن‌هایمان را به شدت کمک می‌کند،‌ علی‌الخصوص خانواده عضلات میانی و کمر را.

پیلاتس در دهه ۹۰ میلادی بود که ابتدا موفق شد توجه‌های جهانی را به‌دست‌بیاورد. مخصوصا بعد از این‌که مشهورهایی چون مدنا و اوما ترومن (بازیگر کیل بیل) از خوبی‌هایش گفتند. ورزشکاران هوازی در پیلاتس فرصت تمرین‌هایی مقاومتی دیدند که بر بدنشان تاثیر زیادی نمی‌گذارد؛ باعث حجم آوردن نمی‌شود.

اما آن‌طوری که گزارش نیویورک‌تایمز می‌نویسد چند سال قبل، ستاره بخت این ورزش رو به افول گذاشت. بدبین‌ها که می‌گفتند دوره این ورزش به پایان رسیده، و حالا زمان ورزش‌ها به‌روزتری چون سپینیگ (spinning) شده است. اما کرونا به این ورزش فرصت جدیدی داد تا از منظری تازه درک شود. آن‌طور که سردریک برایانت، مقام ارشد علمی شورای ورزشی آمریکا می‌‌گوید «تا حدودی به لطف کرونا اولویت‌های ورزشی مردم از تمرین‌های کالری‌سوز، کمی تا قسمتی به سمت تمرین‌های هماهنگی بدن و ذهن چرخیده‌ است.»

این روزها «پیلاتس باز هم روی بورس است!» هرچند بیشتر تحقیقاتِ بازار، پیلاتس و یوگا را یکی درنظر می‌گیرند، اما یک موسسه بین‌المللی ورزشی، پیلاتس را محبوب‌ترین ورزش باشگاهی زنان عنوان کرده است. در آمریکا کلاس‌های پیلاتس را می‌توان به هر شکل و مقیاسی دید؛ از مربیان خانگی گرفته و سالن‌های کوچک خانگی، تا باشگاه‌های زنجیره‌ای در ابعاد ملی و نرم‌افزارهای روی گوشی.

پیلاتس ارزشش را دارد؟

با همه این اوصاف به سوالی می‌رسیم که این گزارش قرار است به آن پاسخ دهد؛ آیا پیلاتس ارزشش را دارد که بخشی از تمرین‌های سلامتی و ورزشی خودمان را به آن اختصاص بدهیم؟ پرسش مشخص‌تر شاید این باشد که پیلاتس برای چه افرادی می‌تواند مفید باشد؟

پیلاتس چیست؟

تمرین‌های پیلاتس معمولا با یک زیرانداز ورزشی (مت) یا یک صندلی انجام می‌شود و توامان توان و انعطاف را تقویت می‌کند. «الیکا اونگارو» نویسنده چند کتاب خودآموز پیلاتس و صاحب باشگاه پیلاتس در نیویورک می‌گوید: «هیچ چیز رازآلودی درباره پیلاتس وجود ندارد».

اما به گفته او عناصری هست که این ورزش را منحصربه‌فرد می‌کند؛ روش‌های به‌کار گرفته شده در تمرینات پیلاتس، ورزشکاران را به تمرکز بر تنفس، و پرورش یک رابطه مناسب بین ذهن و بدن تشویق می‌کند. هم‌چنین توجه به حرکات بدن، علی‌الخصوص چگونگی ایجاد شدن آن‌ها به‌وسیله عضلات میانه از دیگر ویژگی‌های این ورزش است. میزان و تکرار حرکات در این ورزش به اندازه‌ای است که عضلات به آستانه تخلیه (exhaustion) نرسند.

هم‌چنین بسیاری از حرکات این ورزش از ابزارهای تخصصی بهره می‌برد که گروه عضلانی مشخصی را در بدن هدف می‌گیرد؛ محبوب‌ترین این دستگاه‌ها، اصلاح‌گر (the reformer) نام دارد. تحقیقات علمی، وسعت تحسین‌برانگیزی از مزایا برای این ورزش را نمایان کرده است؛ از ارتقاء استقامت و انعطاف عضلات و کاهش دردهای مزمن تا کم‌کردن اضطراب و افسردگی.

پیلاتس برای چه افرادی مناسب است؟

«پاسخ کوتاه برای همه است؛ واقعا.» پیلاتس لباسی است که می‌توان با کمی خیاطی برای طیف گسترده‌ای از نیازها و سنین مناسب کرد؛ از ورزشکار حرفه‌ای و رقصنده تا زنان باردار و افراد مسنی که می‌خواهند تعادل خودشان را بهبود ببخشند.

هرچند فی‌نفسه پلاتس ارزشمند است و پرفایده، اما برخی به آن به چشم مکمل نگاه می‌کنند: «واقعا به من آموخت چطور بدنم را حرکت بدهم»، کریس روبین این را می‌گوید، کسی که تخصص اصلی‌اش هنرهای رزمی است. او ادامه می‌دهد: «من فهمیدم که می‌توان آن آموخته‌ها را هرجایی به کار گرفت.»

امروزه بسیاری از فیزیوتراپ‌ها، پیلاتس را به عنوان ورزشی برای بازیابی از آسیب‌ها توصیه می‌کنند. دکتر برایانت می‌گوید: «پیلاتس می‌تواند مانند پلی افراد را به فعالیت‌های معمول خود برگرداند». بخش بزرگی از این کار درمانی به‌خاطر توان، پایداری، تعادل، انعطافی و وضعیتِ‌بدنی (posture) است که پیلاتس در مرکز و میانه بدن (‌‌‌core) به‌وجود می‌آورد. دکتر برایانت توضیح می‌دهد: «ما می‌دانیم این‌ها وقتی ناکافی باشند، بخت دچار شدن به آسیب‌های مفاصلی و اسکلتی-عضلاتی بالاتر می‌رود.»

هم‌چنین، پیلاتس می‌تواند برای زنان در دوره حاملگی و بعد از زایمان مفید باشد؛ مخصوصا با تقویت (به شیوه‌ای ایمن) لگن و عضلات مرکزی. سارا کلمپت، فیزیوتراپ می‌گوید: «هرکسی با مشکلات یا بدکارکرد دیافراگم لگنی می‌تواند از پیلاتس سود ببرد.»

دیافراگم لگنی (انگلیسی: Pelvic floor) یا کف لگن (Pelvic floor) یک گروه از ماهیچه‌ها هستند که از استخوان شرمگاهی به استخوان دنبالچه کشیده شده‌اند. این دسته از ماهیچه‌ها مانند یک گهواره در دهانه منطقه زیر لگن کشیده شده‌است و حفره بالای لگن را از ناحیه میان‌دوراه (پرینه) زیرین جدا می‌کند.

پیلاتس چه کاری نمی‌تواند انجام دهد؟

پیلاتس در شکل سنتی خودش تمرین هوازی محسوب نمی‌شود. خانم برکویتز در این خصوص می‌گوید: «هرقدر پیشرفته‌تر باشید، [پیلاتس] برای شما هوازی‌تر می‌شود. اما در نهایت هیچ‌وقت به نقطه‌ای نمی‌رسد که شما را در این زمینه به چالش بکشد.»

نکته بعد به وزن‌برداری برمی‌گردد. پیلاتس به توانایی برداشتن وزنه‌های سنگین بی‌ارتباط است. خانم سمپر، در این زمینه توضیح می‌دهد: «در خصوص ارتقا توان و قدرت، این ورزش محدود است. جنس آن متفاوت است از ددلیفت‌های سنگین و بنچ‌پرس. در پیلاتس شما آن عضلات را نمی‌سازید چون قرار نیست تا آستانه تخلیه پیش بروید».

نکته جالب دیگری که در گزارش نیویورک‌تایمز به آن اشاره می‌شود این است که پیلاتس جای مناسبی برای معاشرت و وقت‌گذراندن با دوستان نیست. یعنی در وقت تمرین باید حواس آدم کاملا جمع کارش باشد.