به گزارش اکوایران، در سال 1979، دنگ شیائوپینگ دایره‌ای را بر روی نقشه در اطراف سواحل جنوبی چین کشید و شنژن را ایجاد کرد، آزمایشی در سرمایه‌داری، طبق قصیده‌ای مشهور از رهبر سابق.

نزدیک به چهار دهه بعد، شی جین پینگ از جاه طلبی خود برای احداث شهری تعیین کننده در یک دوران، این بار نشسته بر حومه پکن پرده‌برداری کرد. ژیونگان به عنوان یک کلان شهر درخشان و با فناوری پیشرفته معرفی شد که به عنوان سو‌پاپ برای پایتخت شلوغ چین عمل می‌کند، «یک شهر نمونه در تاریخ توسعه انسانی».

حزب کمونیست حاکم از آن زمان تاکنون حدود 610 میلیارد یوان (85 میلیارد دلار) برای این شهر هزینه کرده است که بیش از دو برابر هزینه سد سه دره است. در مزارع ذرت سابق اکنون ایستگاه قطار، ساختمان‌های اداری، مجتمع‌های مسکونی، هتل‌های پنج ستاره، مدارس و بیمارستان‌ها قرار دارند. فقط یک چیز کم است: ساکنان.

وقتی بلومبرگ در این ماه از ژیونگان بازدید کرد، بزرگراه به داخل شهر تقریبا خالی بود. در مرکز شهر، تعداد کمی از مغازه‌ها و رستوران‌ها در خیابان‌های مملو از مقرهای جدید دولتی، ساختمان‌های اداری، مجتمع‌های مسکونی و هتل‌ها باز بودند.

کارگران یک موسسه تحقیقاتی که تحت فشار برای نقل مکان از پایتخت قرار داشتند، گفتند که نگران کیفیت آموزش فرزندان خود هستند. چهار دانشگاه مستقر در پکن که برنامه‌های جابه‌جایی خود را در سال 2022 اعلام کردند، اکنون قصد دارند به جای آن یک پردیس ثانویه راه‌اندازی کنند.

یکی از دانشجویان سال اول دانشگاه علوم زمین چین که خواست نامش فاش نشود، گفت: «در امتحانات ورودی کالج سخت درس خواندم تا به پکن بیایم، نه به ژیونگان.»

شروع آهسته شهر بر نقایص برنامه شی برای جذب مردم از پایتخت، جایی که بهترین منابع کشور در آن متمرکز است، تأکید می‌کند. این مقاومت همچنین محدودیت‌هایی را برای قدرت شخصی او آشکار می‌کند، و نشان می‌دهد که حتی قدرتمندترین رهبر چین بعد از مائو تسه تونگ، برای فرمان دادن به رفتارهایی مخالف نیروی بازار با دشواری مواجه است.

شی در سخنرانی سالانه خود در سال جدید، پیشرفت شهر را در بوق و کرنا کرد و گفت که این شهر «به سرعت در حال رشد است» و به احیای شمال شرق چین کمک می‌کند. سال گذشته، او نسبت به مقاومت در برابر این پروژه هشدار داد و این پروژه را «کاملا درست» خواند. او در جریان بازدید از شهر در ماه مه به همراه رهبران ارشد از جمله نخست وزیر لی کیانگ و رئیس دفتر کای چی گفت: «اگر نیاز باشد مردم باید جابجا شوند.»

آلفرد وو، دانشیار دانشکده سیاست عمومی دانشگاه ملی سنگاپور، لی کوان یو، گفت: «اما مردم با پاهای خود رای می‌دهند.»

او گفت: «این مقاومت بر اساس منافع دنیای واقعی است. اگر نتوانید منافع آنها را با علایق خود هماهنگ کنید، مطمئناً نمی‌توانید آن را محقق کنید. قدرت شی هنوز محدودیت‌هایی دارد.»

برخلاف رویکرد آزادسازی دنگ که منجر به رشد بی‌نظم اما عظیم شنژن شد، شی برنامه‌ریزی دقیقی را برای کمک به شهرش برای جلوگیری از مشکلات در مناطق دیگر انتخاب کرده است.

برای مثال، ژیونگان برای دفع دلالان، با پیروی از شعار شی که «مسکن برای زندگی است، نه برای دلالان ملک» کنترل‌های شدیدی بر قیمت مسکن اعمال کرده است. سال گذشته، شهر توسعه‌دهندگان را از فروش خانه‌هایی که نساخته‌اند منع کرد، یک انحراف بزرگ از مدل پیش‌فروش رایج در سراسر چین که به حباب مسکن دامن زد.

این شهر در مورد صنایعی که از آن استقبال می‌کند، شرکت‌های فعال در بخش‌های فناوری اطلاعات، زیست پزشکی و انرژی‌های نو را تشویق می‌کند و آنچه را که صنایع سنتی می‌نامد حذف می‌کند. این برخلاف رویکرد چرخش آزاد شنژن است که میلیون‌ها کارگر و کارآفرین مهاجر را جذب کرد.

موزه‌ای که به توسعه شهر اختصاص داده شده است، چگونگی برنامه‌ریزی مرکزی آن را نشان می‌دهد. بسیاری از تجهیزات ضروری مانند کابل‌های برق در تونل‌های زیرزمینی بزرگ قرار داده شده‌اند تا تعمیر و نگهداری آسان و تمیز نگه داشتن خیابان‌های شهر را تسهیل کنند. یک هاب مرکزی ترافیک را به صورت دیجیتالی کنترل می‌کند تا از ترافیکی مشابه شهرهایی مانند پکن و چونگ کینگ جلوگیری کند. اگرچه، در حال حاضر ترافیک کمی برای کنترل وجود دارد.

البته شی وقت دارد تا شهر راه بیفتد. ژیونگان یک هدف اواسط قرن برای تکمیل و یک نقطه عطف توسعه کوتاه مدت در 2035 دارد. انتظار می‌رود طی 11 سال آینده، این شهر برخی از وظایف غیر پایتختی پکن را انجام دهد و به یک شهر سوسیالیستی مدرنیزه شده در سطح بالا تبدیل شود.

موفقیت آن در دستیابی به این اهداف به میراث خود شی مرتبط خواهد بود. نقل قول‌های رهبر چین بر روی بیلبوردهای قرمز رنگ در اطراف شهر نصب شده است و آن را به عنوان «پروژه‌ای با اولویت ملی» و «طرحی با اهمیت هزار ساله» تمجید می‌کند.

آن بنرها در کنار ایستگاه قطار تقریباً متروکه آویزان شده‌اند که اطراف آن را زمینی از چمن‌های بلند و ساختمان‌های ناتمام احاطه کرده است.

کاول میسکنز، محققی که در مورد برنامه‌ریزی دولتی در چین نوشته است گفت: «جذابیت شهرهای بزرگ اغلب در زندگی خیابانی طبیعی آنها نهفته است. شهرهای هوشمند برنامه‌ریزی‌شده قرار است مکانی برای آینده باشند، اما بدون آن تحرکات انسانی «هیچکس نمی‌خواهد در آنجا زندگی کند.»

تنش‌های پیرامون ژیونگان و موقعیت عالی آن برای حزب کمونیست، در تابستان زمانی که شمال چین تحت تأثیر بدترین سیل‌های خود در دهه‌های اخیر قرار گرفت، به اوج خود رسید.

مقامات دستور دادند تا تمام تلاش‌ها برای محافظت از پکن و شیونگان کم‌جمعیت انجام شود و آن‌ها را «اولویت‌های اصلی کنترل سیل» نامیدند، حتی اگر این به معنای هدایت آب به سمت شهرها و روستاهای همسایه باشد و هزاران نفر را برای روزها سرگردان کند.

این تصمیم اعتراض نادری را در خارج از ادارات دولتی محلی در باژو به همراه داشت، جایی که ده‌ها تن از ساکنان آن ادعای مقامات را مبنی بر اینکه باران، نه آب تخلیه، خانه‌های آنها را ویران کرده است، به چالش کشیدند.

هنوز چندین دهه باقی مانده تا موفقیت ژیونگان آزمایش شود، و بسیاری از شهرهای چین که زمانی به عنوان شهرهای ارواح مورد تمسخر قرار می‌گرفتند، بعدها با رشد صنعت پرجمعیت شدند. حتی شهر مشهور دنگ در سال‌های اولیه خود درگیر مناقشات سیاسی و چالش‌های اقتصادی بود. 

در مورد شنژن اما توسعه سریع آن منطقه ویژه اقتصادی اصطلاح «سرعت شنژن» را ابداع کرد، زیرا مرکز صادرات بر پشت رونق تولید و رشد سرسام آور چین سوار شد و با کاهش رشد اقتصادی این نیروگاه آسیایی، ژیونگان از چنین موهبتی برخوردار نخواهد بود.