عباس کاظمی، جامعهشناس و پژوهشگر مطالعات فرهنگی معتقد است که از دهه 70 به بعد جامعه ایران دو مسیر را همزمان با هم طی کرد: «یک مسیر جنبشهای اجتماعی و دیگری مسیر انتخابات، این دو مسیر در تعامل باهم بودند، زمانی انتخابات تغییری حاصل میکرد و زمانی دیگر این جنبشهای اجتماعی بودند که طلب تغییر میکردند، حدس میزنم که نیروی سیاسی معترض واحدی این دو را هدایت میکرد.»
این جامعهشناس تاکید دارد که در گذشته، نیرویی که تغییرات تدریجی و نیرویی که تغییرات رادیکال را طلب میکرد از هم جدا نبودند: «در جنبش 1401 این دو به هم رسیدند و کنار هم بودند و هم اصلاحطلبان –به معنای وسیع کلمه یعنی کسانی که دنبال اصلاحاتی در جامعه بودند- و هم کسانی که به دنبال تغییرات رادیکال در جامعه بودند، حضور داشتند. اما از آنجا به بعد در انتخابات مجلس 1402 و ریاست جمهوری 1403 این دو گروه از هم جدا شدند، هرچه جلوتر میرویم وزن آنها که تغییرات رادیکال میخواهند، بیشتر میشود.»
نسخه کامل در سایت اکوایران
