گل‌به‌خودی ترامپ در بازی ایران-آمریکا

به گزارش اکوایران، ویلیام برنز، دیپلمات برجسته و رئیس کنونی سازمان اطلاعات مرکزی آمریکا (سی‌آی‌ای) در آتلانتیک توضیح می‌دهد، «اعتبار در دیپلماسی حیاتی است زیرا در جهانی که ایالات متحده دیگر نمی‌تواند راه خود را از طریق دیکته‌ها طی کند، توانایی آمریکا برای بسیج سایر کشورها حول نگرانی‌های مشترک حیاتی‌تر می‌شود».

او می‌پرسد: «اگر نمایندگان منتخب ما به یک توافق مذاکره‌شده، رسیدگی عادلانه نکنند، از آن حمایت نکنند، یا حداقل از زیر پا گذاشتن آن دست‌کم قبل از خشک شدن جوهر امضا خودداری کنند، چرا هر دوست یا دشمنی باید با حسن نیت وارد هر نوع مذاکره با آمریکا شود؟»

زمانی که در جریان استماع تاییدیه جیم متیس در سال 2017 از وی پرسیده شد که «آیا ایالات متحده باید در توافق هسته ای ایران بماند یا خیر؟»، او گفت که «وقتی آمریکا قولی را می‌دهد، ما باید به آن عمل کنیم». حتی با وجود اینکه او قرار بود به زودی برای رئیس‌جمهوری کار کند که مخالف برجام است، اما پاسخ او هیچ‌گونه تعجبی نداشت، زیرا روال معمول این بود که ایالات متحده به امضای دولتمردان خود فارغ از وابستگی حزبی احترام می‌گذارد.

آمریکا تضمین نمی‌دهد؛ دموکرات‌ها علیه دموکراسی

تریتا پارسی، بنیانگذار و رئیس سابق شورای ملی ایرانیان آمریکایی (NIAC) معتقد است، پس از چهار سال ریاست جمهوری ترامپ، انتظارات در مورد قابلیت اطمینان دیپلماتیک ایالات متحده کاهش یافته و به نظر می رسد هنجارها تغییر کرده است.

معاون اجرایی تاندیشکده کوئینسی در مقاله خود در MSNBC می‌افزاید: زمانی که تهران خواستار تضمین‌هایی شد که ایالات متحده پس از دوره ریاست‌جمهوری خود به امضای توافق هسته‌ای احترام می‌گذارد، بایدن آن را غیرممکن خواند.

آنتونی بلینکن، وزیر امور خارجه اظهار داشت که در یک دموکراسی، هیچ راهی برای بستن دست های رئیس جمهور آینده وجود ندارد. اساساً، او استدلال کرد که آمریکا ذاتاً غیرقابل اعتماد است زیرا یک دموکراسی است، و برخلاف آنچه ماتیس ادعا کرد، ایالات متحده مجبور نیست به قول خود احترام بگذارد.

می توان انتظار داشت که یک اقتدارگرا چنین اتهامی را علیه یک دموکراسی مطرح کند، اما انتظار نمی‌رود دموکراسی آزادانه به آن اعتراف کند.

بیانیه بلینکن نه تنها شاید بدترین استدلال ارائه شده برای دموکراسی باشد، بلکه با نظریه های لیبرال در مورد برتری حکومت دموکراتیک در روابط بین الملل نیز در تضاد است.

دموکراسی‌ها باثبات‌تر تلقی می‌شوند و سیاست خارجی منسجم‌تری را دنبال می‌کنند، در حالی که تغییرات ناگهانی رهبری در حکومت‌های استبدادی منجر به نوسانات گسترده در سیاست‌ها می‌شود. به‌علاوه، به گفته محققان روابط بین‌الملل، به‌دلیل محدودیت‌های داخلی فراوانی که رهبران دموکراتیکبا آن روبرو هستند، دادن وعده‌هایی که قصد انجام آن را ندارند، از نظر سیاسی پرهزینه‌تر است و در نتیجه کمتر رایج است. این امر دموکراسی ها را معتبرتر می کند.

انحراف یا تغییر هنجار؟

به نظر می رسد چهار سال ترامپ همه اینها را تغییر داده است. ادعای دولت بایدن مبنی بر اینکه می‌توان انتظار داشت که توافق‌های آمریکا فقط در دوره زمانی دولتی که آنها را امضا می‌کند دوام بیاورد، این است که بپذیریم ترامپ یک انحراف نبود، بلکه یک هنجار جدید بود و در آینده، آمریکا اینگونه رفتار خواهد کرد.

بلینکن شاید باید بخاطر صداقت خود اعتبار دریافت کند. با این حال، انتظار اینکه بقیه جهان به سادگی خود را در برابر این ایده که قدرتمندترین کشور جهان شاید غیرقابل اعتمادترین کشور است، تسلیم کند، کاملاً متکبرانه است. به علاوه به این معناست که ما انتظار داریم که بقیه جهان (و نه خودمان) هزینه‌های هنجار جدید عهدشکنانه ما را بپردازند.

قطبش سیاسی، سقوط اعتبار و هژمونی آمریکا

اما این ما هستیم که هزینه را پرداخت می کنیم. غیرقابل اعتماد بودن آمریکا - به دلیل دوقطبی‌سازی شدید در داخل - نه تنها اعتبار ایالات متحده را تضعیف می‌کند، بلکه با کاهش ارزش وعده‌های آمریکا، اهرم‌های نفوذ آمریکا را در مذاکرات کاهش می‌دهد.

و این گل به خودی دونالد ترامپ بود که دموکراسی آمریکایی را به بازنده بزرگ مناقشات بین‌المللی -از جمله در مقابل ایران- تبدیل کرد. مذاکرات هسته ای ایران به بن بست رسیده است تا حدی  به این دلیل که تهران می‌ترسد که لغو تحریم‌ها توسط بایدن در عمل سود اقتصادی نداشته باشد، همانطور که ممکن است ایالات متحده دوباره در سال 2025 از توافق خارج شود.

بنابراین، اهرم اصلی آمریکا ارزش چانه زنی خود را به دلیل تردیدهای مشروع در مورد توانایی در حفظ قول خود، از دست می دهد.

غیرقابل اعتماد بودن، نفوذ و اهرم یک کشور را به باد می دهد. اینکه چگونه اجازه داده‌ایم که این موضوع تبدیل به روند عادی جدید ما شود، ذهن را گیج می‌کند.