پنتاگون با ربات‌های قاتل داستان‌های علمی-تخیلی را به واقعیت بدل می‌کند؛ پروژه «رپلیکیتور» چیست؟

به گزارش اکوایران، در رمان علمی تخیلی کلاسیک اریک فرانک راسل، زنبور، سرنوشت یک جنگ میان سیاره‌ای در نهایت با استفاده از ربات‌های قاتلی که پشت خطوط دشمن عمل می‌کنند و هر کدام می‌توانند با قدرت شرورانه‌ای «نیش بزنند»، تعیین می‌شود. در رمان جدیدتر ناوگان ارواح، نوشته پیتر سینگر و آگوست کول، درگیری بین چین و ایالات متحده، شامل استفاده از ابرهایی از پهپادهای زنبور مانند است.

اکنون وزارت دفاع ایالات متحده متعهد شده است که داستان‌های تخیلی را به واقعیت تبدیل کند. کاتلین هیکس، معاون وزیر دفاع آمریکا، طرحی را برای ایجاد هزاران سامانه بدون سرنشین خودران طی دو سال آینده، برای رقابت با چین اعلام کرد. هیکس گفت، این برنامه که «رپلیکیتور» نام دارد، «سرعت پیشرفت را در گذار بسیار آهسته نوآوری نظامی ایالات متحده افزایش می‌دهد، و به سمت استفاده از پلتفرم‌هایی که کوچک، هوشمند، ارزان و زیاد هستند می‌برد.»

به نوشته بلومبرگ، ایده‌های اساسی برای این اقدام، ساده و محکم هستند. اول، با توجه به اینکه چین در حال ایجاد ظرفیت نظامی - کشتی‌ها، هواپیماها، حسگرها، موشک‌ها - با سرعتی است که ایالات متحده بعید است به آن برسد، واشینگتن نه تنها باید نوآوری کند، بلکه باید انواع مناسبی از سیستم‌های با فناوری پیشرفته را ایجاد کند. دوم، انبوهی از وسایل نقلیه کوچک و بدون سرنشین را می‌توان به سرعت جمع‌آوری کرد، به میدان فرستاد و در نبرد ادغام کرد – همانطور که امروز شاهد این هستیم که سربازان اوکراینی این کار را در میدان نبرد انجام می‌دهند.

به طور کلی، مفهوم رپلیکیتور چیزی است که بسیاری از جنگجویان مدت‌ها از آن حمایت می‌کردند: دور شدن از پلتفرم‌های بزرگ، گران‌قیمت و آسیب‌پذیر (ناوهای هواپیمابر، هواپیماهای بزرگ، ماهواره‌ها) به سمت سیستم‌های سبک‌تر، ارزان‌تر و زیرک‌تر.

همه این‌ها در تئوری درست است. اما در زندگی واقعی، چگونه می‌توان این ابتکار عمل را به سرعت اجرایی کرد تا چین را از ادعاهای تهاجمی خود در دریای چین جنوبی و تایوان باز دارد؟

ابتدا باید مقیاس منابع مورد نیاز را بشناسیم. مبالغ دلاری مورد نیاز - شاید در سطح یک میلیارد دلار - در مقایسه با بودجه دفاعی 850 میلیارد دلاری که برای تسلیحات بزرگ و گران‌قیمت صرف می‌شود، رقمی نیست. اما این تغییر یک شبه اتفاق نمی‌افتد. حتی مقادیر نسبتاً کمی از پول و نیروی انسانی را نمی‌توان با یک کلید روشن و خاموش تقسیم کرد، که در آن به طور ناگهانی بودجه پلتفرم‌های بزرگ را متوقف کنیم و منابع را به رپلیکیتور اختصاص دهیم. این روند بیشتر شبیه یک رئوستا است: پرداخت‌ها را می‌توان به‌تدریج از سیستم‌های قدیمی و معدود به سمت پلتفرم‌های جدید و متعدد برد.

پهپاد‌های کوچک سوییچ‌بلید-300

چیزی که به همان اندازه مهم است، این است که رؤسای 11 فرماندهی رزمی پنتاگون باید راهی برای کار یکپارچه با این سیستم‌های جدید بیابند. نبردهای سخت زیادی بین سنت گرایان و اصلاح طلبانی که طرفدار پروژه رپلیکیتور هستند، وجود خواهد داشت.

برای درک فوریت این موضوع، دوباره به رمان‌ها نگاه کنید. ناوگان ارواح با فصل قوی شروع می‌شود که در آن انبوهی از وسایل نقلیه بدون سرنشین برای غلبه بر دفاع ایالات متحده، به ویژه در هاوایی استفاده می‌شوند. در رمان 2034، چین از ترکیبی هوشمندانه از جنگ سایبری و مخفی کاری برای از بین بردن شناور‌های قدیمی‌تر آمریکایی در دریای چین جنوبی استفاده می‌کند. در هر دو کتاب، زنگ خطر بسیار دیر برای ارتش ایالات متحده به صدا در می‌آید.

هر دو کتاب چشم‌اندازی از نیاز نیروهای ایالات متحده به تغییر را ارائه می‌دهند. یکی از موضوعات کلیدی، ادغام تلاش‌های نیروهای ویژه، سلاح‌های سایبری و انبوده وسایل نقلیه بدون سرنشین در کنار تعدادی از پلتفرم‌های سنتی است. برخی از مقامات ارشد ارتش قبلاً به این موضوع فکر کرده‌اند. دو موردی که به ذهن می‌رسد ژنرال دیو برگر، که به تازگی به عنوان فرمانده نیروی تفنگداران دریایی بازنشسته شده است، و دریاسالار جان آکیلینو، رئیس فرماندهی هند و اقیانوس آرام ارتش ایالات متحده هستند. ژنرال کریس کاولی، آخرین جانشین من [نویسنده] به عنوان فرمانده عالی متحدان سازمان پیمان آتلانتیک شمالی، موفقیت ارتش اوکراین در خنثی کردن حملات روسیه را به دقت مطالعه کرده است.

رپلیکیتور چگونه در میدان جنگ عمل خواهد کرد؟

گام اولیه ممکن است بسیج دو گروه مجزا از وسایل نقلیه کوچک و بدون سرنشین باشد. گروه اول، که تعداد آنها به ده‌ها هزار عدد می‌رسد، بر نظارت و شناسایی متمرکز می‌شوند و میلیون‌ها بیت داده را برای ایجاد یک تصویر دقیق برای هدف‌گیری ارسال می‌کنند. دوم، فضای نبرد به صدها یا هزاران پهپاد سپرده می‌شود -که به اندازه کافی بزرگ هستند که قابلیت حمل محموله‌های مواد منفجره را داشته باشند. و پهپاد‌هایی در کنار آن‌ها استفاده می‌شوند که از حملات سایبری برای کور کردن دشمن استفاده می‌کنند و به طور موثر نیروهای خودی را «مخفی» می‌کنند و در عین حال توانایی رزمی دشمن را از بین می‌برند.

این مفهوم می‌تواند در فضا نیز کاربردی باشد. در حالی که نیروی فضایی جدید فعال می‌شود، باید با سرویس‌های سنتی همکاری کند تا جایگاه طرح رپلیکیتور را در فضا نیز پیدا کند. به جای تکیه بر ماهواره‌های ارتباطی عظیم و بسیار گران قیمت، ممکن است منطقی باشد که از انبوه ماهواره‌های ارزان قیمت با قابلیت اتصال به یکدیگر و به ایستگاه‌های زمینی استفاده شود.

در نهایت، بسیاری از ارتباطات بین بخش‌های مختلف این سیستم‌ها، از طریق هوش مصنوعی انجام می‌شود. توانایی پردازش بی درنگ میلیاردها داده ورودی، سپس مقایسه اندازه، شکل، موقعیت و اتصال هر عنصر جداگانه، شبیه داستان علمی تخیلی است. با این حال، این آینده نزدیک‌تر از آن چیزی است که اکثراً تصور می‌کنند. رپلیکیتور به هیچ وجه تخیلی نیست.