به گزارش اکوایران، برای بسیاری، نتیجه انتخابات ریاست‌جمهوری روسیه که قرار است بین ۱۵ تا ۱۷ مارس برگزار شود، از قبل مشخص است. پس از اینکه کمیسیون انتخابات هر رقیبی که از ذره‌ای حمایت عمومی بود را از شرکت در انتخابات منع کرد، اکنون ولادیمیر پوتین با رقابت کمی از سوی دیگر نامزدهای رقابت مواجه است.

به نوشته بوریس بوارِف برای وبگاه الجزیره، یکاترینا دونتسووا، روزنامه‌نگار سابق که در ماه نوامبر اعلام کرد قصد نامزدی دارد، مدت کوتاهی پس از ارائه درخواست خود رد صلاحیت شد. کاندیداتوری او توجه و علاقه زیادی را برای کرملین به خود جلب کرده بود. بوریس نادژدین، سیاستمدار لیبرال که خواستار پایان جنگ در اوکراین بود نیز پس از نشان‌دادن پتانسیل برای جلب رأی مخالفان پوتین، اجازه نامزدی پیدا نکرد.

پوتین به وضوح نمی‌خواهد پیروزی او در انتخابات زیر سؤال رود و مایل است شاهد پیروزی قاطعانه‌ای باشد که به او اختیار ادامه سیاست‌هایش، از جمله آنچه او «عملیات نظامی ویژه» در اوکراین می‌خواند، بدهد.

یک پیروزی قاطع «ثابت می‌کند» که جامعه روسیه کاملاً از جنگ او حمایت کرده و او را قادر می‌سازد تا اقدامات نامحبوب از جمله موج دوم بسیج عمومی را کلید بزند. طرح پوتین احتمالاً نیروهای کافی برای آغاز یک حمله بزرگ جدید، شکستن خطوط دفاعی اوکراین و تصرف خارکیف، اودسا و شاید حتی کیف را فراهم خواهد کرد. سپس او امیدوار است که دونالد ترامپ در ایالات متحده به قدرت رسیده و توافق‌نامه صلحی را به نفع روسیه امضا کند.

دلیل تلاش مذبوحانه کرملین برای پیروزی بزرگ در انتخابات ریاست‌جمهوری این است که فهمیده اکثریت جامعه روسیه چندان مشتاق جنگ نیستند.

در حال حاضر، همه نظرسنجی‌های رسمی کشور حمایت بالای مردم از جنگ (حدود ۷۰ درصد) را گزارش داده‌اند. اما روش نظرسنجی آن‌ها شامل این سؤال است که «آیا از عملیات ویژه نظامی حمایت می‌کنید»؟ با توجه به تصویب قانونی که انتقاد از ارتش روسیه را جرم‌انگاری کرده و بازداشت و زندانی‌شدن بسیاری از افرادی که جرئت کرده‌اند آشکارا مخالفت خود با جنگ را اعلام کنند، تعداد کمی از پاسخ‌دهندگان حاضر به «نه» گفتن هستند تا مبادا در معرض خطر قرار نگیرند. کرملین نیز این را می‌داند.

نظرسنجی‌های مستقل، مانند پروژه کرونیکلز، این ترس را در نظر گرفته و سؤالات بیشتری را برای تشخیص احساسات عمومی اضافه می‌کنند؛ مانند «آیا از پایان عملیات حمایت می‌کنید»؟ و «آیا شما از اینکه ارتش اولویت اصلی بودجه فدرال باشد، حمایت می‌کنید»؟ این رویکرد نشان می‌دهد که «حامیان ثابت جنگ» تنها ۱۷ درصد از این نظرسنجی‌ها را تشکیل می‌دهند.

بدون شک در میان آن‌ها، کارمندان دولتی و افراد شاغل در تشکیلات نظامی‌صنعتی که اکنون سفارشات بزرگ دولتی دریافت کرده و بخشی از رشد اقتصادی کوتاه‌مدت کشور را هدایت می‌کند، هستند.

انتخابات روسیه

اگر به کانال‌های تلگرامی «خبرنگاران جنگی» پیشرو (وبلاگ‌نویسان طرفدار دولت که در مورد جنگ می‌نویسند) نگاه کنید، موضوع غالب پیام‌ها و پست‌های آن‌ها پیروزی سربازان روس، کارآمدی تسلیحات روسی یا حتی انتقاد مداوم از وضعیت بد ارتش روسیه، فساد و غیره نیست؛ بلکه در عوض، این هدف انتقاد آن‌ها بی‌تفاوتی مردم نسبت به جنگ است.

این وبلاگ‌نویسان دائماً از مردم عادی روسیه گله می‌کنند که علاقه کمی به تحولات میدان نبرد و حتی گاهی اوقات، خصومت با شرکت‌کنندگان در «عملیات ویژه» نشان می‌دهند.

در واقع، اکثریت روس‌ها که ممکن است به سؤالی مبنی بر اینکه آیا از جنگ حمایت می‌کنند، پاسخ «بله» بدهند، معمولاً سعی می‌کنند به جنگ فکر نکرده یا اصلاً درگیر سیاست نشوند. بسیاری از آن‌ها جنگ را اجتناب‌ناپذیر می‌دانند و احساس می‌کنند که نمی‌توان کاری برای آن انجام داد. این بدون شک، بازتابی از چیزی است که روان‌شناسان آن را «درماندگی آموخته‌شده» می‌نامند که نتیجه چندین دهه زندگی در رژیم‌های سرکوبگر است. این اطاعت خاموش و منفعلانه که شیوه‌ای از بقا به شمار می‌آید، اغلب با حمایت از رژیم پوتین و جنگ اشتباه گرفته می‌شود.

در عین حال، یک گروه بزرگ تقریباً ۲۰ درصدی وجود دارد که آشکارا با جنگ و رژیم پوتین مخالفت می‌ورزد.

این‌ها افرادی با اعتقادات دموکراتیک و ضدجنگ هستند. در فوریه و مارس ۲۰۲۲، آن‌ها به خیابان‌ها آمده تا مخالفت خود با تهاجم تمام‌عیار به اوکراین را نشان دهند. حدود ۲۰ هزار نفر در سراسر کشور بازداشت شدند که نشان‌دهنده گستردگی و بزرگی این تظاهرات بود.

میزان احساسات ضدپوتین نیز با حضور بی‌سابقه در مراسم خداحافظی الکسی ناوالنی، سیاستمدار مخالف کرملین که در ماه فوریه در زندان درگذشت، آشکار شد. ده‌ها هزار نفر به در مراسم شرکت کردند تا با مردی که تمام زندگی سیاسی خود را وقف مبارزه با رژیم پوتین کرده بود، خداحافظی کنند.

در مقابل، مراسم تشییع پیکرهای سربازان مشهور جنگ، مانند یوگنی پریگوژین، بنیانگذار شرکت مزدور واگنر که در سانحه هوایی ماه آگوست جان خود را از دست داد و ولادن تاتارسکی، یک «خبرنگار جنگی» معروف که در آوریل سال گذشته در سن‌پترزبورگ ترور شد، چنین جمعیتی را به خود جلب نکرد.

این گروه از شهروندان مخالف‌اندیش اکنون فراخوانده شده تا پوتین را در پای صندوق‌های رأی به چالش بکشند. اعضای اپوزیسیون روسیه، از جمله یولیا، بیوه ناوالنی مردم را تشویق کرده که در مراکز رأی‌دهی حاضر شده و یا به هر یک از نامزدهای دیگر رأی بدهند حتی رأی باطله به صندوق بیاندازند.

انتخابات روسیه

ایده این است که پیروزی مورد انتظار ۸۰ یا ۹۰ درصدی پوتین به مثلاً ۴۵ تا ۵۵ درصد کاهش یابد. رئیس‌جمهور فعلی همچنان پیروز خواهد شد، اما چنین رأیی اعتراضی گسترده به کرملین و نخبگان سیاسی بوده و نشان می‌دهد که او واقعاً از آن نوع مشروعیتی که ادعایش را دارد، برخوردار نیست.

آیا این یک استراتژی عملی است؟ اصولاً اکثریت بی‌تحرک تمایل به نادیده‌گرفتن انتخابات دارد. کسانی که حاضر می‌شوند، احتمالاً به این دلیل پوتین رأی می‌دهند که او برای آن‌ها، نماد ثبات و تنها امید به بهبود وضعیت است؛ نه اینکه با کارهای او موافق باشند.

هنوز برای اکثریت غیرسیاسی بسیار دشوار است که ارتباط منطقی مستقیمی بین رئیس‌جمهور، سیاست‌های او و وخامت اوضاع در روسیه برقرار کند. آن‌ها تمایل دارند استانداردها و شرایط زندگی خود را مستقیماً با مقامات محلی و حداکثر با فرمانداران مرتبط سازند. پوتین شخصاً همیشه بالاتر از جنگ است.

مشارکت کم رأی‌دهندگان پوتین می‌تواند به نفع طرح مخالفان باشد، اما تنها در صورتی که رأی‌دهندگان ضدپوتین برای رفتن به مراکز رأی‌گیری بسیج شوند. یکی از موانع اصلی آن این بوده که بسیاری از شهروندان ضدجنگ تصور می‌کنند که انتخابات تنها یک نمایش بوده و شرکت در آن بی‌معنی است. اگر این بی‌میلی برای رأی‌دادن برطرف شود، ممکن است شاهد یک رأی اعتراضی به اندازه کافی مهم باشیم که ادعاهای مشروعیت پوتین را خدشه‌دار کند که می‌تواند شور و حرارت جنگ را کاهش داده و بذر تردید را در نخبگان سیاسی بکارد.

البته هیچ تضمینی وجود ندارد، اما بین عمل و انفعال، مخالفین روس باید عمل را انتخاب کنند. اگر پوتین با ۸۰ تا ۹۰ درصد آرا پیروز شود، آن را به عنوان نشانه‌ای از حمایت سراسری معرفی کرده و طرح خود برای تحکیم بیشتر قدرت و تشدید اقدامات نظامی در اوکراین و اروپا را آغاز می‌کند.