به گفته او، بسیاری از کشورها بهویژه در آسیای جنوب شرقی و چین، در شرایطی به رشد اقتصادی دست یافتهاند که از دموکراسی سیاسی برخوردار نبودهاند.
نیلی با اشاره به تجربه کرهجنوبی گفت: این کشور نمونهای از مسیری است که از گذرگاه توسعه اقتصادی، بهتدریج به سمت توسعه سیاسی حرکت کرده است. در مقابل، کشورهایی مانند سنگاپور، با وجود ساختار سیاسی غیر دموکراتیک و حاکمیت طولانیمدت یک حزب، توانستهاند به سطح بالایی از رفاه اقتصادی دست یابند.
به گفته او، رضایت عمومی از سطح زندگی و تمرکز حکومت بر رفاه شهروندان، نوعی تعادل میان دولت و جامعه در این کشورها ایجاد کرده است.
این اقتصاددان با اشاره به پژوهشی مشترک که بهتازگی با یکی از دانشجویان دکتری انجام داده و نتایج آن منتشر شده است، گفت: در این تحقیق، نظامهای سیاسی صرفاً بر اساس شاخص دموکراسی ارزیابی نشدهاند، بلکه درجه تمرکز حکومت نیز بهعنوان متغیری مستقل مورد بررسی قرار گرفته است.
به گفته نیلی، ممکن است یک حکومت دموکراتیک یا غیر دموکراتیک، متمرکز یا غیرمتمرکز باشد و همین تمایز، در عملکرد اقتصادی کشورها نقش تعیینکنندهای دارد.
به بیان او، یافتههای این پژوهش نشان میدهد که حکومتهای غیر دموکراتیکِ بهشدت متمرکز، که معمولاً به شکل حکومت فردی اداره میشوند، در تأمین عملکرد اقتصادی موفق ناکام بودهاند. در مقابل، حکومتهای غیر دموکراتیکِ گروهی، مانند چین که توسط حزب کمونیست اداره میشود یا امارات که ساختار قدرت در آن میان چند گروه تقسیم شده است، عملکرد اقتصادی بهمراتب بهتری از خود نشان دادهاند.
