به گفته او، جامعهای را میتوان توسعهیافته دانست که در آن، کاهش فقر با سرعتی بیش از رشد اقتصادی اتفاق بیفتد و توزیع درآمد نیز از تعادل نسبی برخوردار باشد.
نیلی با اشاره به پیوند میان نابرابری و ناپایداری اقتصادی تصریح کرد: مسیری از رشد اقتصادی که به افزایش شدید نابرابری منجر شود، اساساً نمیتواند پایدار باشد. چنین رشدی بهطور درونی حامل عناصر ناپایداری است و در نهایت، خودبهخود متوقف میشود. از این رو، توسعهای که به بهبود همزمان رفاه عمومی و کاهش شکافهای اجتماعی منجر نشود، نمیتواند تداوم داشته باشد.
او به نقد دوگانهسازیهای رایج در تحلیل نظامهای سیاسی پرداخت و گفت: شخصاً تمایلی به استفاده کلی از واژه اقتدارگرا برای همه نظامهای غیر دموکراتیک ندارم.
به باور نیلی نمیتوان همه کشورهایی را که در آنها دموکراسی برقرار نیست، ذیل یک عنوان واحد قرار داد و فرض کرد که همگی از طریق زور و اجبار اداره میشوند. نیلی تأکید کرد: دموکراسی و نادموکراسی طیفی متنوع از الگوها را دربرمیگیرند و تفاوتهای نهادی و عملکردی قابلتوجهی میان آنها وجود دارد.
