در تحریم های اولیه ایران، پژو به عنوان قطبی در صنعت خودرو سازی ایران به یکباره از بازار ایران خارج شد. درحالیکه شرکت رنو، به طور کامل ایران را ترک نکرده و تا حدودی فعالیت های خود را در ایران ادامه داد. در نتیجه شرکت رنو انتظار داشت، ادامه حضورش در ایران از سوی سیاست گذاران به مراتب تسهیل شود. رنو به دنبال حضور مستقل در بازار خودرو سازی و تاسیس کارخانه ای در ایران بود که به دنبال آن توافق نامه ای در سال نود و پنج تنظیم کرد که با یک فاصله زمانی ده ماهه، به یک قرارداد تبدیل شد. با توجه به مفاد قرارداد، که مورد پذیرش شرکت رنو نیز قرار گرفته بود، این شرکت ملزم به داخلی سازی قطعات تا چهل درصد و رساندن آن به شصت درصد در سال اول و همچنین اختصاص سی درصد تولیداتش به صادرات خودرو شد.

موانع ادامه فعالیت رنو در ایران

حضور شرکت خودرو سازی رنو در ایران در اکثر موارد پر استقبال و پر حاشیه بوده است. در ابتدا قرار همکاری میان دو شرکت سایپا و رنو گذاشته شد که در ادامه، سایپا تمایلی به همکاری نشان نمی داد. رنو پیشنهاد خرید کارخانه ای زیان ده را با قیمت مناسب به سایپا داد که مورد پذیرش آن ها واقع نشد. سایپا به عنوان یک انحصارگر در صنعت خودروسازی ایران، بالطبع به دنبال ایجاد یک رقیب جدید با استانداردهای جهانی برای خودش نبوده است. توأمان با عدم همکاری سایپا با رنو فرانسه، موج جدید تحریم ها آغاز شد که این بار به طور مستقیم آمریکا خواستار توقف فعالیت های رنو در ایران بود.

آسیب های خروج خودروسازی رنو از کشور

ورود رنو به صنعت خودروسازی ایران، مدخل ایجاد رقابت میان خودروسازان در حد جهانی را تضمین کرده و از طرفی با توجه به همکاری قطعه سازان ایرانی با این شرکت، کیفیت و رقابت میان آن ها به شدت افزایش می یافت. از میان تمام قطعه سازان ایرانی بیست قطعه ساز انتخاب شده بودند که توانایی تولید قطعات در استانداردهای رنو را داشتند. و همچنین چهل قطعه ساز دیگر نیز باید به آن ها اضافه می شد. در نتیجه فضای بسیار رقابتی میان آن ها شکل می گرفت که نهایتا رشد و پویایی صنعت خودروسازی ما را به ارمغان می آورد. همچنین با ورود و ادامه زیست رنو در ایران می توانستیم شاهد ورود شرکت های دیگری همچون نیسان و میتسوبیشی باشیم. این در حالی است که خودرو آذر، که رنو در آن زمان برای ایران طراحی کرده بود، امسال به اسم آرکان در روسیه تولید می شود.