وی افزود: «لذا تنها انتخاب برای آنها این بود که دولت وقت ایران را تقویت کنند تا به عنوان نیروی هژمون اعمال حاکمیت کند. در آن مقطع، انگلیس‌ها به راه‌حل بینابینی روی آوردند. یعنی به ایران می‌گویند از حاکمیت خود بگذر و زمانی که ما منطقه را ترک کردیم حتی اگر خواستی جزایر را اشغال کن. اما ایران نمی‌پذیرد و می‌خواهد در زمان حضور انگلیس، حاکمیتش اعلام شود. در نتیجه یادداشت تفاهم انعقاد می‌شود تا ایران تفوق خود بر منطقه خلیج‌فارس را حفظ کند.»

احمدی توضیح داد:« در این یادداشت تفاهم نه ایران و نه شارجه حق حاکمیت خود بر جزایر را رها نمی‌کنند. اما در بند ۲ این یادداشت آمده است که نیروهای نظامی ایران در منطقه مورد توافق مستقر شوند که این با اشغال فرق دارد. این یادداشت تفاهم به طور ضمنی حاکمیت ایران بر ابوموسی را مسجل کرده است. »