پاسخ به این پرسش در بسیاری از کشورها منفی است. در ایران هم کودکان بسیاری مجبورند تا در ساعاتی که باید تفریح کنند و درس‌ بخوانند، وارد بازار کار شوند. برخی از آنها در خیابان فعالیت می‌کنند و برخی دیگر در کارگاه‌های زیرزمینی مشغولند.

درباره تعداد کودکانی که کار می‌کنند، آمارها متفاوت است، برخی مسئولین دولتی عمده کودکانی که کار می‌کنند، را از اتباع می‌دانند و درباره سن و سال این کودکان هم گزاره‌های متفاوتی مطرح می‌کنند. اما کودکانی که کار می‌کنند، دقیقا چه ویژگی‌های جمعیت شناختی دارند؟

«پایان دادن به کار کودک» عنوان کتابی است که مجموعه‌ای از پژوهش‌ها و گزارش‌های آماری درباره وضعیت کودکان کار و خیابان را جمع‌آوری و تحلیل کرده است، این کتاب که به تازگی روی پیشخوان کتاب‌فروشی‌ها آمده است با استناد به سه گزارش سازمان بهزیستی کشور درباره وضعیت کودکان کار و خیابان که در سال‌های ۹۲، ۹۶ و ۹۹ انجام شده است، جزییاتی درباره وضعیت زیست کودکان کار و خیابان به ترتیب در تهران ۶ استان و ۱۵ استان کشور ارائه کرده است. جزییاتی که می‌گوید، ازدواج و ترک تحصیل در کودکانی که کار می‌کنند در طرح سال ۹۸ و ۹۹ حدود ۸ دهم درصد بوده، درحالیکه این امار در سال ۹۱-۹۲

۱۲.۲ درصد بوده است. داده‌های این کتاب همچنین نشان می‌دهد که آمار طلاق در والدین کودکانی که کار می‌کنند در سال ۹۱-۹۲ برای کودکان تهرانی ۸.۲ درصد بوده و در ۹۸ و ۹۹ و طرح پژوهشی که در ۱۵ استان کشور بود، این آمار به ۹ درصد رسیده است. این امارها به دلیل متفاوت بودن جامعه اماری صرفا می‌تواند ویژگی‌های کودکانی که کار می‌کنند را در سال‌های اخیر شرح دهد.

سوگل دانائی گزارش می‌دهد.