کوروش احمدی، دیپلمات باسابقه کشورمان طی نشستی با عنوان بررسی ابعاد حقوقی حاکمیت ایران در جزایر سهگانه ابوموسی، تنب بزرگ و کوچک، درباره سیری که به اعاده حاکمیت ایران بر جزایر منتهی شد، گفت:« انگلیس همانگونه که در ابتدای قرن 20 خواهان نقض حاکمیت ایران و اعمال حاکمیت شیوخ بود، زمانی هم که میخواستند از منطقه خارج شوند نگران بودند که ترتیبات امنیتی به چه سمتی خواهد رفت. زیرا آنها در دوران حضور استعماریشان در منطقه پایگاههایی زده بودند.»
وی افزود: «لذا تنها انتخاب برای آنها این بود که دولت وقت ایران را تقویت کنند تا به عنوان نیروی هژمون اعمال حاکمیت کند. در آن مقطع، انگلیسها به راهحل بینابینی روی آوردند. یعنی به ایران میگویند از حاکمیت خود بگذر و زمانی که ما منطقه را ترک کردیم حتی اگر خواستی جزایر را اشغال کن. اما ایران نمیپذیرد و میخواهد در زمان حضور انگلیس، حاکمیتش اعلام شود. در نتیجه یادداشت تفاهم انعقاد میشود تا ایران تفوق خود بر منطقه خلیجفارس را حفظ کند.»
احمدی توضیح داد:« در این یادداشت تفاهم نه ایران و نه شارجه حق حاکمیت خود بر جزایر را رها نمیکنند. اما در بند 2 این یادداشت آمده است که نیروهای نظامی ایران در منطقه مورد توافق مستقر شوند که این با اشغال فرق دارد. این یادداشت تفاهم به طور ضمنی حاکمیت ایران بر ابوموسی را مسجل کرده است. »
