به گزارش اکوایران، ماریا کورینا ماچادو، یکی از رهبران برجسته اپوزیسیون ونزوئلا، به دلیل تلاشهایش برای ترویج دموکراسی در کشورش، برنده جایزه صلح نوبل سال ۲۰۲۵ شد؛ همان جایزهای که دونالد ترامپ سالهاست میگوید شایسته دریافت آن است.
با این حال، خانم ماچادو جایزه خود را به مردم رنج کشیده ونزوئلا و ترامپ تقدیم کرد. او در صفحه شخصی خود در اکس نوشت:
« این قدردانی از مبارزه همه ونزوئلاییها، انگیزهای برای به پایان رساندن وظیفهمان است: فتح آزادی.
ما در آستانه پیروزی هستیم و امروز، بیش از هر زمان دیگری، روی رئیسجمهور ترامپ، مردم ایالات متحده، مردم آمریکای لاتین و کشورهای دموکراتیک جهان به عنوان متحدان اصلی خود برای دستیابی به آزادی و دموکراسی حساب میکنیم.
من این جایزه را به مردم رنجکشیده ونزوئلا و رئیسجمهور ترامپ به خاطر حمایت قاطعش از آرمان ما تقدیم میکنم!».
کمیته نوبل روز جمعه هنگام اهدای جایزه در اسلو اعلام کرد: «او جایزه صلح نوبل را برای تلاشهای خستگیناپذیرش در ترویج حقوق دموکراتیک مردم ونزوئلا و مبارزهاش برای گذار عادلانه و مسالمتآمیز از دیکتاتوری به دموکراسی دریافت میکند. او شخصیتی کلیدی در متحد کردن اپوزیسیونی بود که پیشتر بهشدت دچار شکاف بود و اکنون بر سر مطالبه انتخابات آزاد و یک حکومت نماینده مردم به توافق رسیده است».
ماچادو، هماهنگکننده ملی حزب سیاسی «ونته ونزوئلا»، از سال ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۴ بهعنوان عضو مجلس ملی ونزوئلا فعالیت کرد. او فعالیت سیاسی خود را در سال ۲۰۰۲ آغاز کرد؛ ابتدا بهعنوان یکی از امضاکنندگان «فرمان کارمونا» در حمایت از تلاش برای کودتای آن سال با هدف برکناری هوگو چاوز، و سپس بهعنوان یکی از بنیانگذاران سازمان نظارت بر انتخابات «سوماته.» او در انتخابات درونحزبی اپوزیسیون در سال ۲۰۱۲ برای نامزدی ریاستجمهوری شرکت کرد، اما در آن رقابت شکست خورد. در جریان اعتراضات گسترده سال ۲۰۱۴ ونزوئلا، ماچادو نقش رهبری را در سازماندهی تظاهرات علیه دولت نیکلاس مادورو ایفا کرد.
ماچادو پیش از این نیز بهدلیل فعالیتهای سیاسی و مدنی خود مورد تقدیر بینالمللی قرار گرفته است. در سال ۲۰۱۸ در فهرست «۱۰۰ زن تأثیرگذار» بیبیسی قرار گرفت و در سال ۲۰۲۵، نامش در فهرست «۱۰۰ شخصیت تأثیرگذار جهان» مجله تایم منتشر شد.
انتخابات 2024
ماچادو در انتخابات ریاستجمهوری ۲۰۲۴ ونزوئلا نامزد اپوزوسیون شد اما از سوی دولت مادورو رد صلاحیت شد و سپس از نامزد جایگزین، ادموندو گونزالس اوروتیا، حمایت کرد. مادورو با کسب ۵۱ درصد آرا برای سومین بار از زمان مرگ هوگو چاوز، رئیسجمهور پیشین و استاد سیاسیاش، پیروز اعلام شد.
اما اپوزیسیون مدعی شد نتایج دستکاری شده و مادورو در واقع تنها ۳۰ درصد آرا را کسب کرده است و گونزالس پیروز واقعی بوده است. اپوزیسیون زمانی حمایت جهانی دریافت کرد که نتایج شمارش آرا از حوزههای انتخاباتی کشور را منتشر کرد و نشان داد که مخالفان با اختلافی آشکار پیروز شدهاند.
در پی آن اعتراضاتی شکل گرفت که خواستار انتشار نتایج جزئی از هر حوزه رأیگیری بود و دولت مادورو با سرکوب خشونتآمیز تظاهرکنندگان و رهبران اپوزیسیون پاسخ داد. در اوت ۲۰۲۴، ماچادو اعلام کرد که بهدلیل «ترس از تهدید علیه جان و آزادیاش» از سوی دولت مادورو، ناچار به زندگی در خفا شده است.
یورگن واتنه فریدنس، رئیس کمیته نوبل نروژ، از تصمیم ماچادو برای ماندن در کشورش تمجید کرد و گفت: «او با وجود تهدیدهای جدی علیه جانش مجبور به زندگی در خفا شده است. این انتخاب او الهامبخش میلیونها نفر بوده است».
کمیته در بیانیه اعلام برنده امسال یادآور شد که این جایزه همواره به «زنان و مردان شجاعی اهدا شده که در برابر سرکوب ایستادهاند، امید آزادی را در سلولهای زندان، خیابانها و میدانهای عمومی زنده نگه داشتهاند و با اعمال خود نشان دادهاند که مقاومت مسالمتآمیز میتواند جهان را تغییر دهد».
از برندگان سالهای اخیر میتوان به نرگس محمدی، فعال حقوق بشر ایرانی (۲۰۲۳)، دنیس موکوِگه، بشردوست اهل کنگو (۲۰۱۸)، و باراک اوباما، رئیسجمهور پیشین آمریکا (۲۰۰۹) اشاره کرد. ملاله یوسفزی نیز در سال ۲۰۱۴ در ۱۷ سالگی جوانترین برنده این جایزه شد. مسنترین دریافتکننده جایزه نیز جوزف روتبلات بود که در ۸۶ سالگی برای تلاشهایش علیه تسلیحات هستهای مورد تقدیر قرار گرفت.
پیش از اعلام برنده امسال، فضای رسانهای تحتتأثیر اظهارات مکرر دونالد ترامپ، رئیسجمهور ایالات متحده، بود که مدعی است شایسته دریافت جایزه صلح نوبل است. کمیته نوبل اندکی پیش از اجرایی شدن آتشبس میان اسرائیل و حماس در غزه، در چارچوب ابتکار ترامپ برای پایان دادن به جنگ تصمیم نهایی خود را گرفت.
