با پذیرش این فرض که توزیع استعداد و توانایی‌ها در زنان و مردان به صورت یکسان است و مردان هیچ برتری به لحاظ هوش و استعداد نسبت به زنان ندارند، اگر محدودیت خاصی در انتخاب‌ها اعمال نشود و تنها شایستگی معیار گزینش باشد، بهترین‌های هر دو دسته انتخاب شده و متوسط سطح استعداد افراد منتخب در این حالت در بالاترین مقدار است.

اما آیا در ایران با وجود نابرابری آشکار جنسیتی که به راحتی در آمار و مقایسه با سایر کشورها مشاهده می‌شود، صحبت به میان آوردن از رئیس جمهور شدن زنان شائبه‌برانگیز نیست؟ بهتر نیست به جای شعار، در زمینه برابری جنسیتی بیشتر تلاش شود؟