به گزارش اکوایران؛  قرارگیری ایران در مسیر کریدورهای مهمی همچون کریدور شمال-جنوب (INSTC) و کریدور شرق-غرب (جاده ابریشم نوین)، از نگاه محمدرضا توکلی‌زاده، رئیس اتاق بازرگانی، صنایع، معادن و کشاورزی خراسان رضوی، امکان انتقال سریع‌تر و اقتصادی‌تر کالاها را فراهم می‌کند. این امر نه‌تنها به تسهیل تجارت بین‌المللی یاری می‌رساند، بلکه با جذب حجم بالای ترانزیت، منبع درآمدی پایدار برای کشور ایجاد می‌کند. در نتیجه عدم استفاده از این فرصت، به معنای از دست دادن درآمدهای ترانزیتی قابل‌توجه و کاهش تعاملات تجاری با دیگر کشورها خواهد بود.

 رئیس اتاق بازرگانی، صنایع، معادن و کشاورزی خراسان رضوی معتقد است: موقعیت ژئوپلیتیکی ایران، زمینه‌ساز همگرایی با کشورهای منطقه و فرامنطقه‌ای است. به‌عنوان مثال، توسعه کریدور ترانزیتی شمال – جنوب، می‌تواند همگرایی ایران با کشورهای عضو سازمان همکاری شانگهای را افزایش دهد و به تقویت روابط اقتصادی و سیاسی منجر شود. در صورت عدم حضور فعال در این مسیرها، ایران از تعاملات راهبردی با این کشورها عقب خواهد ماند.

 توکلی‌زاده در تحلیلی می گوید: ایران با اتصال کشورهای محصور در خشکی آسیای میانه به آب‌های آزاد، نقش حیاتی در دسترسی این کشورها به بازارهای جهانی ایفا می‌کند. این نقش، فرصت‌های اقتصادی جدیدی را برای کشور فراهم کرده و زمینه تنوع‌بخشی به اقتصاد ملی را ایجاد می‌کند. کنار گذاشته شدن از این کریدورها، ایران را از این فرصت‌ها محروم کرده و بر وابستگی اقتصاد کشور به منابع سنتی درآمدی می‌افزاید.

به باور رئیس اتاق خراسان رضوی، حضور ایران در کریدورهای بین‌المللی، به ارتقای امنیت ملی کمک کرده و نفوذ ژئوپلیتیکی کشور را در منطقه و جهان افزایش می‌دهد. این موقعیت، ایران را به بازیگری کلیدی در معادلات منطقه‌ای و بین‌المللی تبدیل کرده است. در غیر این صورت، ایران با کاهش نفوذ منطقه‌ای، فرصت‌های مهم سیاسی و امنیتی را از دست خواهد داد.

توکلی‌زاده معتقد است: موقعیت ترانزیتی ایران، جذابیت بالایی برای سرمایه‌گذاران خارجی دارد. توسعه کریدورهای بین‌المللی، نیازمند بهبود زیرساخت‌های حمل‌ونقل است که این امر می‌تواند به جذب سرمایه‌گذاری‌های خارجی و توسعه زیرساخت‌های ملی منجر شود. حذف ایران از این مسیرها، سرمایه‌گذاری‌های بالقوه را به سایر کشورها سوق می‌دهد.

او می گوید: ایجاد یک پیوند موثر با کریدورهای حمل‌ونقل بین‌المللی، نیازمند توسعه زیرساخت‌های داخلی است. توجه به این امر، زمینه‌ساز بهبود شبکه‌های حمل‌ونقل، افزایش سرمایه‌گذاری در بخش‌های مختلف و در نهایت رشد اقتصادی کشور است. عدم استفاده از این فرصت‌ها، کشور را با ضعف زیرساختی و عقب‌ماندگی در بخش حمل‌ونقل مواجه می‌کند.