به گزارش اکوایران، در شهرهایی مانند هلسینکی و اسپوو، بخش عمدهای از نیاز گرمایی از طریق سیستمهای متمرکز تأمین میشود. در این مدل، گرما در نیروگاههای مخصوص تولید شده و از طریق لولههای عایقشده به ساختمانها منتقل میگردد. این ساختار علاوه بر راندمان بالا، وابستگی به سیستمهای فردی مانند شوفاژ یا بخاری را کاهش داده و دسترسی یکپارچه به انرژی را ممکن ساخته است.
تنوع منابع انرژی؛ رمز پایداری
فنلاند بهتدریج وابستگی خود به زغالسنگ و گاز طبیعی را کنار گذاشته و به سمت منابع تجدیدپذیر حرکت کرده است. زیستتوده، انرژی زمینگرمایی و حرارت بازیافتی از صنایع اکنون سهم قابلتوجهی از گرمایش را تأمین میکنند. حتی گرمایی که پیشتر در فرایندهای صنعتی به هدر میرفت، اکنون وارد شبکههای شهری میشود و خانهها را گرم میکند.
فناوریهای نوین در خدمت انرژی
مدیریت هوشمند شبکهها، استفاده از دادهها و الگوریتمها برای بهینهسازی مصرف انرژی، و توسعه نیروگاههای تولید همزمان برق و حرارت (CHP) از دیگر ویژگیهای این مدل هستند. چنین ترکیبی راندمان سیستم را افزایش داده و امکان پاسخگویی به اوج تقاضا را فراهم میسازد.
چالشهای پیش رو
با وجود دستاوردها، مسیر فنلاند بدون چالش نیست. فشار احتمالی بر منابع جنگلی ناشی از مصرف زیستتوده، نیاز به فناوریهای نو برای ذخیرهسازی حرارت، و سرمای شدید زمستانها از مهمترین دغدغهها به شمار میآیند.
الگویی برای آینده
تجربه فنلاند نشان میدهد گرمایش مرکزی تنها یک راهکار فنی نیست، بلکه ابزاری کلیدی برای کاهش آلایندگی، تضمین امنیت انرژی و تحقق اهداف اقلیمی است. ترکیب سنت در بهرهگیری از منابع طبیعی و نوآوری فناورانه، این کشور را به الگویی الهامبخش برای دیگر کشورهای سردسیر جهان بدل کرده است.
