شیوه‌های فعلی حمایت‌های اجتماعی، نه تنها منجر به کاهش فقر نشده است بلکه بر میزان فقر اضافه کرده است. مقابله با گونه‌های مختلف فقر با استفاده از یک ابزار واحد امکان‌پذیر نیست و لازم است گونه‌های مختلف فقر مورد شناسایی قرار بگیرند.

به لحاظ گونه‌شناسی فقر، در کشور پنج گونه فقیر وجود دارد که عبارتند از: بیکاران بلندمدت، فقر شاغلین با درآمد پایین، افراد فاقد توانایی کار، افراد واقع در جغرافیای فقر و در بالاخره فقیر موقت ناشی از حادثه.

مقابله با هر یک از گونه‌های فقر باید براساس ساختار آن گروه طراحی شود. به عنوان مثال از آنجا که در ایران، بیشترین جمعیت فقیر مربوط به فقر شاغلین است، لذا در این گروه، مقابله با فقر شاغلین باید از طریق ارتقای درآمدزایی بنگاه و افزایش بهره‌وری شاغلین و رشد اقتصادی حاصل شود. همچنین گروه دیگر شامل افراد فقیر فاقد توانایی کار باید از طریق تقویت نظام تأمین اجتماعی مورد حمایت قرار بگیرند. سایر گروه‌های فقر نیز باید از رویکرد مناسب و از طریق ابزار مناسب مورد حمایت قرار بگیرد.

در مورد مسئله توزیع درآمد در کشور، سیاست‌های جاری از قبیل سیاست‌های بازار انرژی، ‌سیاست‌های ارزی و توزیع انواع رانت‌ها، به نابرابری بیشتر منجر شده است. اگر وضعیت فعلی توزیع درآمد حل نشود ممکن است به تدریج مسائل اقتصادی، به مسائل اجتماعی تبدیل شود.