به گزارش اکو ایران، خودروسازی سایپا در صورت های مالی خود تا پایان نیمه اول سال جاری حدود 228 هزار و 700 دستگاه از محصولات خود (سواری، تجاری سبک) را در خطوط تولید تکمیل کرده است. سهم پارس خودرویی ها از تولید این تعداد خودرو، حول و حوش 57 هزار و 200 دستگاه است. اما این آمار با قول مدیرعامل این خودروسازی برای تیراژ نهایی تولید امسال فاصله معناداری دارد و می توان گفت تا پایان نیمه اول سال محمد علی تیموری به قول خود عمل نکرده است.

بررسی اظهارات این مدیر ارشد خودرویی نشان می دهد نارنجی های جاده مخصوص در سال جاری تولید نزدیک به 800 هزار دستگاهی را هدف گذاری کردند. اگر سایپایی قصد داشتند این اتفاق را رقم بزنند باید به طور میانگین تا پایان شهریور 1402 حول و حوش 400 هزار دستگاه خودرو تولید می کردند. بنابراین خودروساز ساکن کیلومتر 15 جاده مخصوص عقب ماندگی حدود 43 درصدی را در کارنامه خود ثبت کرده است. مدیرعامل سایپا با اتکا به آمار تولید روزانه سال گذشته وعده داده بود که این خودروسازی نیمه اول سال حدود دو هزار و 200 دستگاه و نیمه دوم سال دو هزار و 500 دستگاه خودرو تولید می کند. اما تا پایان نیمه اول سال به طور میانگین روزانه هزار و 230 دستگاه از محصولات در خطوط تولید سایپا و پارس خودرو تکمیل شده است.

وعده مونتاژ 100 هزار دستگاه از محصولات دو برند چینی چانگان و زوتی نیز داده شد اما در نیمه اول سال جاری خبری نشد. تنها فروش تعدادی از محصولات وارداتی چانگان در صورت های مالی سایپا دیده می شود.

نکته قابل توجه دیگر در ارتباط با آمارهای خودروسازی سایپا این است که این خودروساز در فاکتور کردن محصولات خود برای متقاضیان نیز با افت مواجه بوده است. سایپا و زیر مجموعه آن یعنی پارس خودرو تا پایان 6 ماهه اول سال جاری در مجموع نزدیک به 224 هزار و 700 دستگاه از محصولات تولیدی خود را برای مشتریان فاکتور کردند. این در حالیست که سال گذشته در همین بازه زمانی تیراژ فروش سایپا و پارس خودرو عددی حدود 255 هزار و 200 دستگاه را نشان می دهد. بنابراین بر خلاف اظهارات تیموری مه گفته بود هدف اصلی سایپا در سال 1402 تحویل به موقع خودرو به مشتریان است این خودروساز علاوه بر اینکه در تحویل خودروهای تولیدی به متقاضیان با تاخیر روبرو بوده است در تیراژ عرضه به بازار نیز خوب عمل نکرده و افتی حدود12 درصدی را نیز در کارنامه خود ثبت کرده است.

وعده دادن و عمل نکردن می تواند سیگنال منفی به بازار مخابره کند و دو طرف عرضه و تقاضا دیگر اعتماد خود را به قول های مدیران خودروساز از دست بدهند. این بی اعتمادی می تواند از عوامل بر هم خوردن بازار شود و تبعات بدی به دنبال داشته باشد.