به گزارش اکوایران، دریای بوهای چین میزبان یک ساختار فلزی عظیم است که وسعت آن از بستر دریا آغاز میشود و تا چندین متر بالاتر از سطح آب ادامه مییابد.
ساختار یادشده با نام 11-1 CEPJ شناخته میشود و قلب تپنده میدان نفتی و گازی کاوفیدیان به حساب میآید. چین بزرگترین مصرفکننده انرژی و بزرگترین واردکننده انرژی در جهان است و از مدتها قبل به دنبال کاهش ریسک مربوط به این وضعیت بوده است. اما برای پکن، ضرورت کاهش این ریسک در سالهای اخیر افزایش یافته است که علت آن به تنشهای ژئوپلیتیک و اقدامات دونالد ترامپ، رئیسجمهوری آمریکا، در استفاده از تجارت به عنوان سلاح مربوط میشود.
همچنین تحریم واشنگتن علیه دو شرکت بزرگ تولید نفت روسیه در ماه گذشته میلادی باعث شد پالایشگاههای چین برخی محمولههای خود از این شرکتها را لغو کنند.
بر اساس گزارشی از بلومبرگ، از سال 2019 یعنی زمانی که چین با جدیت فرآیند تولید انرژی را آغاز کرد، غولهای انرژی این کشور رقم چشمگیر 468 میلیارد دلاری را به حفاری و اکتشاف نفت و گاز اختصاص دادهاند که نسبت به دوره شش ساله قبل از 2019، حدود 25 درصد افزایش سرمایهگذاری را نشان میدهد. با در نظر گرفتن این موضوع، شرکت نفت و گاز چین یعنی «پترو چاینا کو» در آن دوره بیشترین اختصاص سرمایه را در میان غولهای نفتی جهان داشته است، حتی بالاتر از آرامکو.
تولید چین همینک با رشد همراه است و هیچ نشانههای مبنی بر کاهش سرمایهگذاری چین برای تولید بیشتر نفت و گاز دیده نمیشود. از سوی دیگر، این موضوع موجب نگرانی عمیق برای بزرگترین تولیدکنندگان نفت و گاز جهان شده است زیرا برای عمده یک دهه گذشته، بیش از 60 درصد از رشد تقاضای نفت در جهان مربوط به چین بوده است.
بهره بردن از گذشته برای پیشبینی آینده تقاضای انرژی در چین، راه خوبی تلقی نمیشود زیرا تولید داخلی این کشور در حال افزایش است و خودروهای برقی بر جادههای آن حکمرانی میکنند. تحلیلگران شرکت آمریکایی برنشتاین انتظار دارند تولید داخلی گاز در چین تا پایان دهه جاری میلادی از رشد تقاضا پیشی بگیرد.
سکوی نفتی 11-1 CEPJ متعلق به شرکت ملی نفت فلات قاره چین، دریای بوهای
اریکا داونز، محقق ارشد در مرکز سیاست جهانی انرژی در دانشگاه کلمبیا، اعلام کرد: «چین با افزایش تولید پیشروی میکند. کاهش تقاضا برای نفت در حال کاهش است یا تغییر محسوسی ندارد و این باعث خنثی شدن تلاش دولت ترامپ برای سلطه در حوزه انرژی میشود. چینیها در یک دنیای کاملا متفاوت هستند و موقعیت آنها نسبت به دوره نخست ریاستجمهوری ترامپ، بهبود یافته است.»
چین همچنان بسیار بیشتر از تولید خود مصرف دارد و بعید است که این وضعیت به زودی تغییر کند. این کشور امروزه در رتبه هفتم بزرگترین کشورهای تولیدکننده نفت جهان است و در تولید گاز طبیعی، رتبه چهارم را در اختیار دارد. این جایگاه منعکسکننده تکامل شرکتهای نفتی برتر چین است که همگی در قرن 21 بر وسعت و پیچیدگی فعالیت خود افزودهاند.
شرکت پترو چاینا، شرکت ملی نفت فلات قاره چین و شرکت ساینوپک از لحاظ تولید، پالایش و تجارت نفت در زمره غولهای جهان به حساب میآیند. در دهه گذشته، تولید سالانه پترو چاینا حدود 25 درصد افزایش یافته که معادل 1.8 میلیارد بشکه نفت است.
در دوره نخست ریاستجمهوری ترامپ و در جریان جنگ تجاری نخست، شی جینپینگ، رئیسجمهوری چین، خواستار تلاش برای تقویت تولید داخلی شد. از آن پس تولید نفت با رشد 13 درصدی همراه شده و تولید گاز چین نیز بیش از 50 درصد افزایش یافته است.
چین به دنبال کاسه برنج انرژی
تمرکز پکن بر امنیت سوختهای فسیلی به احتمال قوی به اواخر دهه 1950 بر میگردد، یعنی زمانی که روابط چین با اتحاد جماهیر شوروی فرو پاشید و این موضوع باعث شد مقامات چین نیاز به خودداری از وابستگی زیاد به دیگران را بیش از همیشه احساس کنند.
در دوره رهبری شی، پکن در مسیر تغییر این روند است. او در بحبوحه جنگ تجاری نخست با آمریکا، در سال 2018 بر تقویت تولید و اکتشاف نفت و گاز به هر قیمتی در داخل این کشور تأکید کرد.
رئیسجمهوری چین همچنین در سالهای اخیر اعلام کرد: «توسعه صنعت نفت برای کشور ما اهمیت بسیار زیادی دارد. ما بهعنوان یک کشور تولیدکننده باید اقتصاد را توسعه دهیم و باید کاسه برنج انرژی بهشکل محکم در دستان خودمان باشد.»
دریای بوهای چین به بزرگترین منطقه تولیدکننده نفت در این کشور تبدیل شده است.
چهار سال بعد، ژانگ چوآنبائو، زمینشناس ارشد شرکت نفتی ساینوپک، همه پیشرفتهای حاصلشده برای احیای تولید در یک میدان نفتی که در سال 1961 کشف شد را به گروهی از بازدیدکنندگان نشان میدهد.
او در کنار دو تانکر فلزی عظیم میایستد که با کربن دی اکسید مایعشده پر شدهاند. پمپهایی که در کنار این مخزنها قرار دارند، کربن دی اکسید مایعشده را به اعماق زمین به سوی ذخایر نفتی پمپاژ میکنند. ساینوپک مشتاق است که بر مزایای زیستمحیطی ذخیره کردن 1 میلیون تن کربن دی اکسید در اعماق زمین بهطور سالانه تأکید کند، اما این فرآیند همچنین به استخراج بیشتر نفت و گاز کمک میکند و نرخ بازیابی تولید را تا 15 درصد بهبود میبخشد.
انتظار میرود این پروژه باعث شود تولید نفت طی 15 سال آینده تا 3 میلیون تن افزایش یابد. ساینوپک بهدنبال راههای دیگری برای حفظ 24 میلیون تن تولید سالانه در این میدان نفتی قدیمی است، از جمله بهرهبرداری از سنگ شیل زیر آن.
همه این پیشرفتها به لطف سرمایهگذاری عظیم در سالهای اخیر محقق شده است. امروزه، چین فراتر از حمایت از میدانهای نفت و گاز قدیمی برای حفظ سطح تولید رفته است. این کشور در حال سرمایهگذاری در فناوری شیل است و شرکتهایی مانند گروه انرژی Ningxia Baofeng به ساخت پالایشگاههای عظیم روی آوردهاند که زغالسنگ را به محصولات نفتی، مواد شیمایی و گاز طبیعی تبدیل میکند. فرآیندی که نسبت به صنعت سنتی نفت، آلودگی بیشتری تولید میکند.
شرکتهای استخراج نفت چین برای سالها با غولهای نفتی بزرگ غرب همکاری داشتهاند. در نتیجه این اتفاق، چینیها از تکنیکهای پیشرفته غرب در صنعت نفت و گاز الهام گرفتهاند و در برخی موارد بهبودهایی در این تکنیکها ایجاد کردهاند. به همین دلیل، شرکت ملی نفت فلات قاره چین مدتزمانی را که از اکتشاف تا نخستین تولید صرف میشود از سه سال به دو سال کاهش داده است که کوتاهتر از بسیاری از شرکتهای بینالمللی است.
شرکت ملی نفت فلات قاره چین طی پنج سال گذشته بیش از دو سوم از افزایش تولید چین را به خود اختصاص داده است. این شرکت دارای میادین نفت و گاز بیشتری در دریای بوهای و دریای چین جنوبی است و به جابهجایی مرزهای فناوری ادامه میدهد. شرکت یادشده نخستین حفاری موفق یک چاه نفت در دریا در عمق نزدیک به 10 هزار متری را با موفقیت انجام داده است.
اریکا داونز، محقق ارشد در مرکز سیاست جهانی انرژی در دانشگاه کلمبیا، افزود: «چین در حال تلاش بیشتر برای خودکفایی در حوزههای مختلف است. امنیت انرژی همچنان اولویت نخست این کشور است.»
