با وجود این که در ایران زنان بیش از نیمی از فارغالتحصیلان دانشگاهی ایران را تشکیل میدهند، مشارکت کمرنگی در بازار کار دارند. بخشی از این مشارکت کمرنگ ممکن است به دلیل مسئولیتهای خانوادگی باشد که بر دوش زنان گذاشته شده و فرصت اشتغال تمام وقت را از آنان گرفته است.
دولت ایران برای حمایت از زنان شاغل که مشغله خانوادگی آنان به دلایل خاص مانند نگهداری از فرزندان خردسال یا سرپرستی خانوار نسبت به بقیه سنگینتر بود، دست به تصویب قانونی زد که ساعت کاری این زنان را کاهش میداد.
اما نتایج یک پژوهش تازه نشان میدهد که این قانون نه تنها دردی از این زنان دوا نکرد، بلکه وضعیت را برای آنان و سایر زنان که حتی مخاطب قانون نبودند دشوارتر ساخت.
