به گزارش اکوایران، سه سال پس از آغاز دست‌اندازی پنهانی چین به قلمروی هند در هیمالیا، اکنون هیچ پایانی را نمی‌توان برای بن‌بست این اختلاف مرزی تصور کرد. در حالی که افزایش توان نظامی دو طرف و درگیری‌های موضعی، توجه غربی‌ها را جلب کرده است، تشدید نزاع مرزی به رقابتی طولانی‌مدت منجر شده که می‌تواند معادلات ژئوپلیتیک آسیا را تغییر دهد.

به نوشته براما چلانی در پایگاه پراجکت سیندیکت، علی‌رغم خطر جنگی تمام‌عیار با چین، هند آشکارا و بی‌شباهت به سایر ابرقدرت‌های جهان از جمله آمریکا، قدرت چین را به چالش کشیده است. دست‌اندازی استراتژیک شی جین‌پینگ، رئیس‌جمهور چین باعث شده است که هند از سیاست مماشات خود فاصله گرفته و افزایش توان نظامی خود را تسریع بخشد. در حالی که پکن قصد دارد پیش‌دستانه، چین را به مرکز آسیا تبدیل کند، اقداماتش یک شریک بالقوه را به دشمنی پایدار تبدیل کرده است.

رویزیونیسم سرزمینی

همچنین، رویزیونیسم سخت شی و جاه‌طلبی‌های ژئوپلیتیکی او ژاپن و استرالیا را وادار کرده است تا چارچوب‌های استراتژیک خود را اصلاح کرده و با توسعه‌طلبی چین در اقیانوس هند و آرام مقابله کنند. ژاپن با افزایش دوبرابری هزینه‌های دفاعی تا سال ۲۰۲۷، عملاً سیاست صلح‌طلبانه امنیت ملی پس از جنگ جهانی دوم را کنار گذاشته است. استرالیا نیز به نوبه خود، رویکرد پوشش ریسک خود را کنار گذاشته و به پیمان دفاعی «آکوس» با ایالات متحده و بریتانیا پیوست.

در بهار ۲۰۲۰ و زمانی که هند در سخت‌ترین قرنطینه کرونایی قرار داشت، چین سعی کرد صدها کیلومترمربع از مرزهای یخی شمالی‌ترین منطقه لاداخ هند را تصرف کند. تصور اینکه چین می‌تواند هند را در عمل انجام‌شده قرار دهد، یکی از اشتباهات محاسباتی شی بود. از آن زمان، هند بیش از چین، در آنجا نیرو و تجهیزات مستقر کرده و مشغول بزرگ‌ترین افزایش توان نظامی خود در منطقه هیمالیا، یکی از غیرمسکونی‌ترین نقاط جهان است.

وقتی هند عقب نکشید، شی تلاش کرد تا با گشودن یک جبهه جدید در شرق هیمالیا، در فاصله بیش از ۲ هزارکیلومتری زمین‌های مورد مناقشه ۲۰۲۰، بر دفاع هند غلبه کند. در دسامبر ۲۰۲۲، حمله چین به ایالت مرزی مهم آروناچال پرادش، توسط نیروهای هندی و کمک اطلاعات آمریکا دفع شد.

چین در تلاش برای تقویت ادعای ارضی خود و تحریک هند، نام اماکن آروناچال پرادش را چینی کرده است. دولت چین که آروناچال پرادش را تبت جنوبی می‌نامد، ادعا کرده که این ایالت متعلق به چین است و چینی‌سازی سرزمین‌های هندی، حق حاکمیتی پکن است.

همه اینها باعث شده تا هند در موضوع خودمختاری تایوان ذی‌نفع باشد. اگر تایوان به دست چین بیفتد، ممکن است آروناچال پرادش هدف بعدی دولت چین برای «اتحاد مجدد» باشد. الحاق تبت به چین در سال ۱۹۵۱ ثابت کرد که یکی از مهم‌ترین تحولات ژئوپلیتیکی در تاریخ پس از جنگ جهانی دوم است که چین را با هند، نپال، بوتان و شمال غربی میانمار هم‌مرز کرد. تسلط چین بر تایوان می‌تواند به تغیر نظم ژئوپلیتیکی مشابهی منجر شود و نیروهای دریایی چین را قادر ساخته تا با گذر از «اولین زنجیره جزیره‌ای»، به راحتی به اقیانوس آرام دسترسی پیدا کند.

ادعای چین مبنی بر اینکه تایوان همیشه بخشی از چین بوده است، از نظر تاریخی محل تردید است. تایوان تا قبل از اواخر قرن نوزدهم جزئی از استان‌های چین نشده بود و تنها هشت سال بعد و پس از شکست سلسله چینگ از ژاپن در سال ۱۸۹۵، کنترل جزیره به دست ژاپن افتاد. اما شی جین‌پینگ در تلاش است تا دیدگاه توسعه‌طلبانه مائو تسه‌تونگ در مورد «چین بزرگ» را عملیاتی کند.

همچنین تبت کلید توسعه‌طلبی چین در هیمالیا است؛ فارغ از اینکه تنها زمانی که چین توسط خارجی‌هایی مانند مغول‌ها اشغال شده بود، تبت بخشی از چین بود. از آنجایی که پکن نمی‌تواند بر تبت ادعای ارتباط هان - چینی داشته باشد، ادعاهای ارضی آن در هیمالیا بر اساس پیوندهای مذهبی یا قیمومیت است. حتی بوتان کوچک نیز در امان نبوده و چین مرزبندی خود با آن را زیر پا گذاشته است.

دفاع مستحکم هند

در مقابله با این پس‌زمینه، تمایل هند برای ایستادگی در برابر چین، سدی در مقابل توسعه‌طلبی شی است. همان‌طور که دریاسالار مایکل ام. گیلدی، رئیس عملیات دریایی نیروی دریایی ایالات متحده در سال گذشته بیان کرد، هند چین را درگیر مشکل «دو جبهه» می‌کند. او گفت: هندی‌ها چین را مجبور می‌کنند که نه تنها مراقب شرق خود، دریای چین جنوبی و تنگه تایوان باشد، بلکه حالا باید در غرب نیز با هند درگیر شوند.

علاوه بر این، رقابت چین و هند در زمانی شعله‌ور شده که اقتصاد چین با محدودیت‌های طولانی‌مدتی، از جمله کاهش و پیرشدن سریع جمعیت و کاهش رشد بهره‌وری روبرو است. در مقابل، هند یکی از جوان‌ترین کشورهای جهان با میانگین سنی ۲۸.۴ سال است. در حالی که تولید ناخالص داخلی آن عقب‌تر از تولید ناخالص داخلی چین است، اما سریع‌ترین رشد اقتصادی بین کشورهای بزرگ جهان را دارد.

با توجه به اینکه ارتش هند باتجربه‌ترین ارتش جهان در جنگ هیبریدی کوهستانی است، هند در نبرد در ارتفاعات هیمالیا برتری دارد. علاوه بر این، برخلاف ارتش کاملاً داوطلبانه هند، ارتش آزادی‌بخش خلق چین عمدتاً به سربازانی متکی است که پس از رسیدن به سن ۱۸ سالگی، دو سال مشمول خدمت سربازی می‌شوند. می‌توان این را یکی از دلائلی دانست که چین به جای نبرد مستقیم تصمیم گرفته که پنهانی عمل کند.

بن‌بست نظامی کنونی در هیمالیا یادآور دیگری است که شی را آغاز کرده که نمی‌تواند در آن پیروز شود. با افزایش رقابت آمریکا و چین، آخرین چیزی که پکن به آن نیاز داشت این بود که بزرگ‌ترین همسایه‌اش را به دشمن همیشگی خود تبدیل کند. در نهایت، نزدیک‌ترشدن هند و آمریکا می‌تواند میراث ماندگار شی و پیامد ناخواسته‌ای علیه رویکرد تهاجمی رژیم او باشد.